29 Νοεμβρίου Των Αγίων Παραμόνου του Μάρτυρος και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων, Φιλουμένου του Μάρτυρος κ.α.
Τω αυτώ μηνί ΚΘ’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Παραμόνου, και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων.
Εις τον Παράμονον.
Ο Παράμονος νύττεταί σοι Χριστέ μου,
Γνους γαρ Θεόν μόνον σε, σοι θνήσκει μόνω.
Εις τους τριακοσίους εβδομήκοντα.
Ξίφει κεφαλάς άνδρες επτάκις δέκα,
Συν εξαπλή διδούσι πεντηκοντάδι.
Παράμονον δ’ ενάτη κτάνον εικάδι έγχεα μακρά.
Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής, εν έτει σν’ [250]. Η δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη. Εις ένα τόπον της Βαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Μπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Τίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Μπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας.
Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, δια να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν. Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Νικομήδειαν, όσοι Χριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι δια την του Χριστού πίστιν. Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Μάρτυρας του Χριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα. Επειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, δια τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους. Και έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Χριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.
Τούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων. Μεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα. Ο δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν. Τούτο δε ο Μάρτυς δεν ήξευρεν.
Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα. Και έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν. Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα των ανωτέρω Αγίων.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου.
Φιλουμένου πείρουσιν ήλοις τους πόδας,
Χριστόν φιλούντος και Θεώ φιλουμένου.
Ο Άγιος Μάρτυς Φιλούμενος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο’ [270], καταγόμενος μεν από την Λυκαονίαν (ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας). Εργόχειρον δε έχων, το να φέρη το σιτάρι εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβαλθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φίληκα, και παρασταθείς έμπροσθεν αυτού, ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός.
Όθεν καρφόνουν πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρνουσιν αυτόν. Έπειτα κρεμάσαντες αυτόν, τον σπαθίζουσιν με σπάθας ξυλίνας, και βάλλουσιν αυτόν μέσα εις αναμμένον φούρνον. Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, δια τούτο εκάρφωσαν την κεφαλήν και τα χέρια και τα πόδιά του. Έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη έως εις διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια. Ώστε οπού λειποθυμήσας εις τον δρόμον ο του Χριστού αθλητής, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, παρά του οποίου και έλαβε τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.
*
Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, εν ειρήνη τελειούται.
Λαόν τον αυτού φροντίς ην Νικολάω,
Νικώντι πείθειν και ποδηγείν εις δέον.
*
Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιωάννου του εν Περσίδι.
Και τω Ιωάννη δε τω Χριστού θύτη,
Μισθοί προς αυτού προσμετρούνται πλουσίως.
*
Μνήμη των Αγίων εξ Μαρτύρων, ους διωκομένους πέτρα ραγείσα υπεδέξατο.
Ήνοιξε πέτραν εις ταφήν εξ ανδράσιν,
Ο νεκρός ευρών εις ταφήν Χριστός πέτραν.
*
Ο Άγιος Ουρβανός, Επίσκοπος Μακεδονίας, εν ειρήνη τελειούται.
Ο χερσίν ούτος εκπνέων των Αγγέλων,
Ουρβανός εστιν, ου βίος κατ’ Αγγέλους.
*
Ο Άγιος Διονύσιος, Επίσκοπος Κορίνθου, ξίφει πληγείς, τελειούται (1).
Διονύσιος εις τελών θυηπόλων,
Ξίφος μετελθών, έστιν εις και Μαρτύρων.
(1) Ο Διονύσιος ούτος φαίνεται πως είναι εκείνος, οπού ήτον κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του επικληθέντος Αντωνίνου του φιλοσόφου, εν έτει ρξ’ [160]. Ούτος λοιπόν κατά τον Μελέτιον, ήτον άνθρωπος ελλογιμώτατος, και τόσον ευφραδής και επιδέξιος και πλήρης ενθέου φιλοπονίας, ώστε οπού εσυνανεστρέφετο, όχι μόνον με το ποίμνιόν του, αλλά και με πολλούς ξένους, γενόμενος χρήσιμος τοις πάσι με τας επιστολάς, οπού έπεμπε προς τας Εκκλησίας. Αι οποίαι ήτον οκτώ εις τον αριθμόν, ως λέγει ο Ευσέβιος (βιβλ. δ’, κεφ. κς’, της Εκκλησιαστικής Ιστορίας), θείας διδασκαλίας και μαθήσεως εμφαντικαί, κατά τον αυτόν Ευσέβιον (τομ. α’, σελ. 214, της Εκκλησιαστικής Ιστορίας Μελετίου).
*
Ο Όσιος Παγκόσμιος εν ειρήνη τελειούται.
Σύμπας ο κόσμος ουδέν ην Παγκοσμίω,
Εδέμ γαρ ήρα και μόνης, ην λαμβάνει (2).
(2) Σημείωσαι, ότι περιττώς ευρίσκεται εδώ παρά τοις Μηναίοις η μνήμη του Οσίου Βησσαρίωνος. Αύτη γαρ εορτάζεται κατά την εικοστήν Φευρουαρίου, ότε και το Συναξάριον αυτού γράφεται.
*
Ο Όσιος Πιτυρούν εν ειρήνη τελειούται.
Τη ση θελήσει προς σε χωρεί Χριστέ μου,
Ο σων Πιτυρούν εργάτης θελημάτων (3).
(3) Ίσως ούτος είναι ο Πιτυρίων, ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου, ου ο Βίος ευρίσκεται εις το Λαυσαϊκόν. Και εν τω Παραδείσω των Πατέρων τινά αυτού αποφθέγματα φέρονται.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Ουαλλερίνος (4) ξίφει τελειούται.
Δια στέφος πάντιμον οίσω και ξίφος,
Ο Μάρτυς εκραύγαζεν Ουαλλερίνος.
(4) Εν δε τοις τετυπωμένοις Μηναίοις γράφεται ούτος Ουαλλεριανός.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Φαίδρος, ρητίνης ζεούσης καταχεθείσης αυτώ, τελειούται.
Πολλούς προς άλλα προς δε ρητίνης ζέσιν,
Στερρώς αθλούντα Φαίδρον έγνωμεν μόνον.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
29 Νοεμβρίου Των Αγίων Παραμόνου του Μάρτυρος και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων, Φιλουμένου του Μάρτυρος κ.α.
