Με έκανε να νιώσω ζωντανή και στο τέλος απογοητεύτηκα
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι ενώ ήμουν απογοητευμένη πως τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει στη ζωή μου που να με κάνει να συγκινηθώ, να νιώσω όμορφα, να νιώσω ζωντανή.
Το Tinder έφερε μπροστά μου έναν άνθρωπο που έδειχνε θυελλώδεις. Αμέσως αρχίσαμε να ανταλλάζουμε μηνύματα σαν δαιμονισμένοι. Όλο το βράδυ. Την επόμενη ημέρα αυτό συνεχίστηκε μέχρι που βγήκα για ποτό.
Εκείνος δεν σταματούσε να στέλνει μηνύματα, τραγούδια, αφιερώσεις και τελικά με έπεισε. Με έπεισε να βρεθούμε εκείνο το βράδυ μιας και την επόμενη ημέρα ταξίδευα για διακοπές στη Χαλκιδική.
Και οι φίλοι μου που ήταν μαζί μου με έσπρωχναν και μου έλεγαν: «αξίζει τρέξε να τον συναντήσεις». Και το έκανα. Δεν ενθουσιάστηκα καθόλου όταν τον είδα. Αν και σχετικά νέος, έδειχνε να έχει στο σώμα του μια κούραση σαν να είχε καταπιεί συνταξιούχο.
Με φίλησε και δεν είπα όχι. Αν και μέσα μου ένιωθα πως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα.
Έφυγα από εκεί λέγοντας πως άλλη μία πονεμένη ψυχή με προσέγγισε. Την επόμενη ημέρα ήταν εξίσου εκδηλωτικός. Μηνύματα, βίντεο, φωτογραφίες εκδηλώσεις θαυμασμού. Ασταμάτητος. Με γοήτευε αυτή η επιμονή. Γρήγορος και ακατάπαυστος και εγώ σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους Απαράδεκτους «τι έγινε ρε παιδιά;».
Το αποκορύφωμα ήρθε μία δύο ημέρες αργότερα, όταν μου ανακοίνωσε πως έρχεται να με δει.
Να ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα να έρθει να με δει και να ξαναφύγει. Και ναι ήρθε. Απίστευτο και scary βέβαια. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά και εγώ παρέμενα κάπως επικριτική και στη θέση μου… βασιλίσσα.
Όταν έφυγε από εκεί του κρατούσα παρέα με μηνύματα σε όλη τη διαδρομή φοβούμενη μην κοιμηθεί, αλλά επειδή κακά τα ψέματα με είχε γοητεύσει αυτή η υπερπροσπάθειά του. Ένιωθα πως ίσως για πρώτη φορά είχα βρει έναν άνθρωπο που να με κοιτά ίσια στα μάτια, να μην νιώθει κατώτερός μου.
Με έκανε να νιώσω ζωντανή και στο τέλος απογοητεύτηκα
Είχε άλλωστε μία εξαιρετική δουλειά αν και αυτή η δουλειά κανονικά θα του απαγόρευε οποιαδήποτε σχέση με γυναίκα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για να μην τον εκθέσω.
Γυρίσαμε στην Αθήνα και όλα άλλαξαν.
Αυτός ο άνθρωπος ενώ φαινόταν να πατάει γερά στα πόδια του, ήταν συνέχεια μπηχτές σαν να τον ενοχλούσε πχ ότι εγώ έβγαζα περισσότερα χρήματα από αυτόν. Σαν να τον ενοχλούσε που δεν είχε φίλους και εγώ είχα πολλούς.
Σαν να τον ενοχλούσε που εγώ δεν είχα οικογενειακές υποχρεώσεις και αυτός ήταν έρμαιο των αναγκών των δικών του ανθρώπων. Σαν να ζήλευε που εγώ σε αντίθεση με τις άλλες σχέσεις του διεκδικούσα τα θέλω μου. Τα εξέφραζα, τα ζητούσα και δεν τα έκρυβα.
Όλο αυτό εξωτερικευόταν με μπηχτές, υπονοούμενα, συνεχείς καυγάδες, αδιαφορία να συζητάει σοβαρά θέματα, διακόπτοντας για βλακείες κάθε προσπάθεια μου να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει ανάμεσά μας.
Αυτός ο άνθρωπος ενώ φάνηκε ένας ισάξιος άντρας για μένα στο τέλος αποδείχθηκε ένας τρομαγμένος φανφάρας που έφτασε στο σημείο να πει για μένα στον κολλητό του πως έχω τζιπ για να νιώσει ο κολλητός του δέος που η γκόμενά του έχει τζιπ. Ενώ δεν έχω φυσικά τζιπ.
Είχα αρχίσει να τον απομυθοποιώ κάθε μέρα και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι περιμένω την ευκαιρία για να το λήξω.
Και μου την έδωσε. Ο άνθρωπος που κοπανιόταν πόσο πιστός είναι και πόσο ταγμένος σε μία σχέση και που πάντα τον απατούσαν οι σχέσεις του, είχε ξανανοίξει το tinder (εάν φυσικά το έκλεισε ποτέ όπως είχε πει). Αυτό ήταν και το τελειωτικό, όταν μου έστειλαν οι φίλοι μου φωτογραφία από το προφίλ του.
Του έστειλα τη φωτογραφία, του πάτησα και ένα βρισίδι και μετά από αυτό καμία επικοινωνία ευτυχώς.
Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου γιατί ήταν κάτι που περίμενα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν σοκαρίστηκα με την αλητεία, αλλά σίγουρα δεν μου στοίχισε. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι πως αυτός ο άνθρωπος θα ζει για πάντα μια ζωούλα. Πότε δεν θα ζήσει τη ζωή του.
Τέλος τον ευχαριστώ θερμά γιατί εκεί που νόμιζα πως δεν μπορώ να νιώσω έντονα πράγματα πλέον στην ηλικία μου, με έκανε να τα νιώσω και αυτό σημαίνει πως μπορώ.
Σε ευχαριστώ λοιπόν!
