Τι θέλει η νεολαία από τους γονείς της και τους μεγαλύτερους της.
<<Χρειάζομαι κάποιον που να πιστεύει σε μένα, γιατί εγώ δεν πιστεύω πάντα στον εαυτό μου. Ειλικρινά, υπάρχουν φορές που αισθάνομαι χάλια για τον εαυτό μου.
Αισθάνομαι ότι δεν είμαι αρκετά ικανός, αρκετά έξυπνος, όμορφος, ώστε να ενδιαφερθεί κανείς αληθινά για μένα.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι τα ξέρω όλα και ότι μπορώ να αντιμετωπίζω όλο τον κόσμο.
Άλλοτε τα χάνω και μπερδεύομαι. Χρειάζομαι κάποιον που θα ακούει , θα με βοηθάει χωρίς να με κρίνει .
Όταν νικιέμαι, όταν χάνω σε ένα παιχνίδι, αισθάνομαι σαν να γκρεμίζεται ο κόσμος, τότε
χρειάζομαι ένα στοργικό χέρι για να με στυλώσει.
Χρειάζομαι κάποιο μέρος για να κλαίω όπου κανένας δεν θα με κοροϊδεύει.
Χρειάζομαι, επίσης , κάποιον που να είναι σταθερός στις θέσεις του, που θα μου λέει με έγνοια ένα ξεκάθαρο <<Σταμάτα>>. Όμως μη μου κάνετε κήρυγμα και μη μου θυμίζετε όλα τα προηγούμενα λάθη μου. Τα ξέρω ήδη πολύ καλά και νιώθω τύψεις γι ́αυτά .
Πάνω από όλα μου χρειάζεται να είσαι ειλικρινής μαζί μου, για μένα και για σένα. Τότε μπορώ να σ ́εμπιστευτώ. Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπώ ακόμα και αν δε στο δείχνω. Δεν έχω πάντα το κουράγιο να σου το λέω. Σε παρακαλώ συνέχισε να με αγαπάς και εσύ.
Της Αναστασίας Καρανίκα
