To 2017 ανακηρύχθηκε ως έτος για την καταπολέμηση της βίας κατά των
γυναικών με σκοπό αφενός την κατάδειξη της έντασης και της κλιμάκωσης του φαινομένου παγκοσμίως, αφετέρου την λήψη μέτρων για την αντιμετώπισή του.
H κακοποίηση των γυναικών, η πιο διαδεδομένη «αθέατη» βία παγκοσμίως, συνιστά την πιο ακραία έκφραση των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα και αφορά στα φαινόμενα της ενδοοικογενειακής βίας, της γυναικοκτονίας, του βιασμού, της σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης, του trafficking.
Τις ρίζες του φαινομένου τις συναντάμε στην ιστορικά διαμορφωμένη πατριαρχία η οποία παρήγαγε και παγίωσε τόσο ισχυρές αντιλήψεις για τις έμφυλες σχέσεις εξουσίας που -στον 21ο αιώνα και στην πολιτισμένη δύση- το 25% των ευρωπαίων πολιτών θεωρεί ότι ο βιασμός των γυναικών μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να δικαιολογηθεί και το 20% θεωρεί ότι η άσκηση σωματικής βίας πολλές φορές προκαλείται από το ίδιο το θύμα.
Και όλα αυτά στην Ευρώπη η οποία θρηνεί κάθε εβδομάδα 50 γυναίκες που δολοφονούνται από συζύγους ή συντρόφους ενώ το 35% των γυναικών παγκοσμίως έχει βιώσει τουλάχιστον μία φορά σωματική ή σεξουαλική βία.
Στην Ελλάδα τα τελευταία στοιχεία από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας δείχνουν πως το 85% των 5.041 τηλεφωνημάτων που δέχθηκε η γραμμή SOS μέσα σε ένα χρόνο αφορούσαν σε περιστατικά ενδοοικογενειακής/έμφυλης βίας.
Και αυτό είναι φυσικά ένα μικρό ποσοστό των πραγματικών κρουσμάτων καθώς ένα μέρος μόνο αυτής της βίας καταγγέλλεται ή γνωστοποιείται.
Καταλυτικό ρόλο στην κλιμάκωση του φαινομένου τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έπαιξε και η οικονομική κρίση που κλόνισε τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους , η άνοδος της ακροδεξιάς ρητορικής σε όλη την Ευρώπη που προπαγανδίζει ανοιχτά την κατωτερότητα της γυναίκας και την έμφυλη ανισότητα, η προσφυγική κρίση που δημιούργησε συνθήκες ευνοϊκές (κάμπς προσφύγων) για την εκδήλωση πολλών μορφών βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών προσφύγων (κακοποίηση, βιασμός, trafficking).
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε ότι όσο συνεχίζεται μέσω της κοινωνίας και των θεσμών της (οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, πολιτική, ΜΜΕ) η προώθηση και αναπαραγωγή των έμφυλων στερεοτύπων όσο δεν υπάρχει κατάλληλο νομικό πλαίσιο, αλλά και αυτό που υπάρχει σπανίως εφαρμόζεται, όσο η ατιμωρησία και η ασυλία των δραστών στο έγκλημα της ενδοοικογενειακής βίας είναι κανόνας, όσο τα παιδιά μας δεν εκπαιδεύονται από τη νηπιακή τους ηλικία στην έμφυλη ισότητα, όσο δεν απομονώνονται πολιτικά και δεν καταδικάζονται απερίφραστα απόψεις που προωθούν ανοιχτά το κυριαρχικό δικαίωμα του ενός φύλου πάνω στο άλλο, θα διαιωνίζεται αυτό το έγκλημα σε βάρος εκατομμυρίων γυναικών και κοριτσιών.
Τέλος χαιρετίζουμε τη δρομολόγηση –αν και με μεγάλη καθυστέρηση – της κύρωσης από την ελληνική πολιτεία της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής βίας, γνωστή ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία στη χώρα μας μένει σε εκκρεμότητα από το Μάιο του 2011.
Παρά το ότι η Ελλάδα ήταν μία από τις πρώτες 13 χώρες που την υπέγραψαν δεν είχε προχωρήσει ως τώρα στην κύρωση της με την οποία θα ενσωματωθούν όσα προβλέπει η Σύμβαση στο εθνικό δίκαιο.
