Blog

Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ ο Θαυματουργός

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΣ. ΜΙΣΔΑΣ (ή ΜΕΛΗΣ), ΜΑΚΡΟΒΙΟΣ, ΟΥΑΛΕΡΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΤΩΝΙΝΟΣ (ή ΑΝΤΩΝΙΟΣ) και το υπόλοιπο άγιο πλήθος, πού μαρτύρησαν στη Σκυθούπολη

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ και ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, φίλου του Χριστού και της Μυροφόρου ΜΑΡΙΑΣ της ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ηγούμενος της Μονής Μηδικίου

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ πού ησύχαζε στους ερημικότερους τόπους του Άθου

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ επίσκοπος Κορίνθου

Κατοικούσε στη Ρώμη, αλλά ή καταγωγή της ήταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Τότε αυτοκράτωρ ήταν ο Διοκλητιανός, και ή Ρώμη εξακολουθούσε να είναι ή ακρόπολη της ειδωλολατρίας. Άλλα και ή παρουσία της χριστιανικής θρησκείας ήταν αισθητή. Ή Πελαγία, λοιπόν, είδε σε όραμα έναν επίσκοπο, πού την παρακαλούσε να τη βαπτίσει. Όταν ξύπνησε, πήρε άδεια από τη μητέρα της, με ‘ πρόσχημα ότι θα πάει στην τροφό της. Άλλα αυτή πήγε στον τότε επίσκοπο Ρώμης Λίνο και βαπτίσθηκε χριστιανή.

Ή χαρά της ήταν ανεκλάλητη. Αφού παρέδωσε την πολυτελή της ενδυμασία στον επίσκοπο για να την πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους φτωχούς, ντύθηκε τη στολή του αγίου Βαπτίσματος και έπειτα πήγε στην τροφό της. Αυτή μόλις την είδε, έξεμάνη και την έδιωξε. Ή Πελαγία αποφάσισε τότε να πάει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική της στοργή. Όταν, όμως, την είδε ή μητέρα της μ’ αυτά τα ρούχα, αναστατώθηκε. Με δάκρυα πολλά την Ικέτευε να επανέλθει στην αρχική της κατάσταση.

Ή Πελαγία λυπήθηκε, αλλά στάθηκε αμετακίνητη στο φρόνημα της. Αυτό μόλις το έμαθε ο γιος του Διοκλητιανού, πού ήταν αρραβωνιαστικός της Πελαγίας, από τη λύπη του αυτοκτόνησε. ο Διοκλητιανός δεν άργησε να ανακαλύψει ότι αίτια της αυτοκτονίας του γιου του ήταν ή Πελαγία. Γι’ αυτό και δε δίστασε να τη θανατώσει μέσα σ’ ένα χάλκινο πυρακτωμένο βόδι. «Εστί, ή καλλιπάρθενος Πελαγία αξιώθηκε να συναντήσει το λυτρωτή και νυμφίο της Χριστό.

Θείας πίστεως, τη έπιγνώσει, ζόφον έλιπες, της αγνωσίας, Πελαγία Χριστού, καλλιπάρθενε. Ου την αείζωον δρόσον πλουτήσασα, δια πυρός τον αγώνα ετέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήοασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ή θερμότητα της πίστης και ή καθαρότητα της ζωής του, τον ανέδειξαν πολύ νωρίς άξιο εργάτη του Ευαγγελίου. ο Θεός μάλιστα, τον αξίωσε και να θαυματουργεί. Θεράπευσε παραλυτικούς και χωλούς, έλυσε με την προσευχή του την ανομβρία και πολλούς δαιμονισμένους απάλλαξε από τη μάστιγα τους, εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού. Για κάποιο χρονικό διάστημα αποσύρθηκε σε ερημικό τόπο, όπου ζούσε μέσα σε μια καλύβη.

Εκεί μελετούσε και προσευχόταν, αγωνιζόμενος να καταρτίσει πνευματικότερα τον εαυτό του, μακριά από το θόρυβο του κόσμου. Έπειτα εμφανίστηκε και πάλι μέσα στην κοινωνία, εξακολουθώντας τη διδασκαλία και τις θεραπείες. Μετά από κοινή απαίτηση, δέχτηκε να χειροτονηθεί Ιερέας. Στο νέο αυτό Ιερό υπούργημα, έξετέλεσε ευσυνείδητα όλα τα καθήκοντα του κάλου πρεσβυτέρου. Υπήρξε πατέρας και διδάσκαλος, φίλος της αλήθειας, εργάτης του Ευαγγελίου, υπόδειγμα πνευματικής γλώσσας, συναναστροφής, και ζωής άμέμπτου. Αναπαύθηκε εν Κυρίω, καταγινόμενος μέχρι τέλους της ζωής του, με τέτοια θεάρεστα έργα.

ΟΙ Άγιοι αυτοί παρουσιάστηκαν αυθόρμητα στον άρχοντα της χώρας τους και του έκαναν δριμύτατη παρατήρηση για τίς απάνθρωπες ενέργειες του κατά των χριστιανών. Κατόπιν συνέτριψαν τους βωμούς των ειδώλων και προκάλεσαν τον θυμό των ειδωλολατρών, με αποτέλεσμα να τους επιτεθούν με πέτρες και ρόπαλα και να τους σκοτώσουν όλους. Τα δε λείψανα τους, τα παρέλαβαν οι Χριστιανοί, τα έθαψαν με τιμές και επάνω σ’ αυτά ανήγειραν ναό. Ή δε σύναξη τους τελείται στο αποστολείο του Ιακώβου Άδελφοθέου, πού βρίσκεται μέσα στον σεβάσμιο οίκο της ύπεραγίας Θεοτόκου στους Χαλκοπρατείους.

Ή ανακομιδή αυτή έγινε επί Λέοντος του Σοφού το 890. Τελείται δε αυτών ή Σύναξις στη Μονή πού έκτισε ο προαναφερόμενος βασιλιάς και είναι έπ’ ονόματι του Αγίου Λαζάρου. Επίσης συνεορτάζονται και τα εγκαίνια της εκκλησίας μέσα στη Μονή. (βλέπε και 17 Οκτωβρίου).

Έζησε στα χρόνια των εικονομάχων, έγινε μοναχός και αναχώρησε στα όρη (επί Πατριάρχου Ταρασίου, 784-806), καταγινόμενος με νηστείες και προσευχές για την ειρήνη μέσα στην Εκκλησία και σ’ όλη την οικουμένη. Μετά από πολλές παρακλήσεις έγινε ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, πού βρίσκεται στα Μουδανιά. Το 814 επί Λέοντος Ε’ του Αρμενίου, εξορίστηκε από το Μοναστήρι του, διότι ήταν προσκυνητής των αγίων εικόνων. Τελικά, μετά από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες, κλείστηκε μέσα σε μια σκοτεινή φυλακή, οπού και απεβίωσε.

Ό όσιος αυτός έζησε κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. Διακρίθηκε μεταξύ των ασκητικότερων ανδρών του Αγίου Όρους και ασχολήθηκε με πολύ ζήλο στα ζητήματα της άκρας εγρήγορσης του νου, της υπερκόσμιας ύψωσης της ψυχής και της μεταρσίου και απερίσπαστου προσευχής. Τις κατάλληλες μεθόδους γι’ αυτό το τελευταίο, συμπεριέλαβε στο έργο του περί νοεράς προσευχής (Φιλοκαλία).

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ επίσκοπος Κορίνθου

Απεβίωσε ειρηνικά στις ήμερες της βασιλείας Βασιλείου και Κωνσταντίνου το έτος 937.