(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Ό Ίώβ αποτελεί πρότυπο ηθικής ανδρείας και ακατάβλητης υπομονής, για όλους τους δοκιμαζόμενους μέσα στην «κοιλάδα του Κλαυθμώνος», όπως ονόμασαν την επίγεια ζωή οι Πατέρες της Εκκλησίας. ο Ίώβ ήταν από την Αύσίτιδα, κοντά στη Δαμασκό. Γιος του Ζαρέθ και της Βοσώρας και προφήτης για 40 χρόνια, 1925 χρόνια π.Χ. ο Θεός τον ευλόγησε σαν άνθρωπο και σαν οικογενειάρχη. Απέκτησε μεγάλο πλούτο και είχε επτά γιους και τρεις θυγατέρες. Επίσης, εξίσου μεγάλη ήταν και ή αρετή του και ο σεβασμός του προς το Θεό. Με τα αγαθά του βοηθούσε κάθε συνάνθρωπο του πού είχε ανάγκη. Όμως, για να λάμψει περισσότερο ή αρετή του, ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί σκληρά ο Ίώβ. Σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε όλα τα υπάρχοντα του, μαζί με τα 10 παιδιά του. Τον ίδιο μάλιστα, με λέπρα στο σώμα, τον έβγαλαν έξω από την πόλη. Άλλα αυτός έδειχνε μεγάλη υπομονή και δόξαζε το Θεό. Ή σύζυγος του, όμως, έχασε την ψυχραιμία της, και κάποια μέρα του λέει να βλασφημήσει το Θεό και ας πεθάνει. ο Ίώβ με πραότητα της απάντησε: «‘Ώσπερ μία των αφρόνων γυναικών έλάλησας. Ει τα αγαθά έδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ούχ ύποίσομεν;»1. Δηλαδή, μίλησες σαν να είσαι μια απερίσκεπτη και ανόητη γυναίκα. «Αν τα αγαθά τα δεχθήκαμε ευχάριστα από τα χέρια του Κυρίου, τίς θλίψεις και τις συμφορές δε θα τις υπομείνουμε; Έτσι, έλαμψε ή αρετή του Ίώβ, και ο Θεός όχι μόνο σταμάτησε τίς δοκιμασίες του, αλλά του χάρισε πολύ περισσότερα αγαθά από πρώτα. ο Ίώβ έζησε συνολικά 248 χρόνια.
Ι.Ίώβ.θ’10.
Ως της ανδρείας άκαθαίρετος πύργος, τας του Βελίαρ απεκρούσω εφόδους, και άκλινής διέμεινας σοφέ εν πειρασμοίς· όθεν χαρακτήρα σε, αρραγούς καρτερίας, και λαμπρόν υπόδειγμα, αρετών ουρανίων, ή Εκκλησία μέλπει σε Ιώβ, λαμπρυνομένη, τοις σοις προτερήμασι.
«Έζησαν ζωή ασκητική και με αγαθοεργίες, και απεβίωσαν ειρηνικά. Γίνεται δε ή σύναξη τους στις Όχείαις.
Μαρτύρησε αφού θανατώθηκε με βέλη.
Μαρτύρησαν δια ξίφους. «Τελείται δε ή σύναξις αυτών εν τω μαρτυρίω αυτών τω όντι εν τω Δευτέρω».
Μαρτύρησε αφού θανατώθηκε με βέλη.
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Άλλες πληροφορίες σχετικά με την ανάμνηση αυτών των εγκαινίων δεν βρίσκουμε.
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Κατά την Ακολουθία όμως πού συνέταξε ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξάς και εκδόθηκε στην Αίγινα το 1828, και στην Αθήνα το 1855 Π και 1885, ο ασκητής αυτός είχε πατρίδα το χωριό Ζέλι της Βοιωτίας. ΟΙ γονείς του ήταν ευσεβείς και ενάρετοι, έτσι βέβαια ανέθρεψαν και τον Σεραφείμ. ο όσιος από μικρός είχε κλίση στα θεία και στη μοναχική ζωή. Όποτε σε νεαρή ηλικία, παρά τη φυσιολογική αντίδραση των γονέων του, πήγε στο Μονύδριο του Προφήτη Ηλία, στο όρος Κάρκαρα. ‘Εκεί έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος και ασκήτευε. Επειδή όμως είχε συχνές επισκέψεις από γονείς και φίλους, εγκατέλειψε το αγαπημένο του σπήλαιο και πήγε στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Άλλα έφυγε και από εκεί, και πήγε στο Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, πού βρίσκεται στο Σαγμάτιο όρος μεταξύ Θηβών και Ευβοίας. ‘Εκεί έλαμψε σαν πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και ο ηγούμενος τον έκανε μοναχό με το όνομα Σεραφείμ, και αργότερα τον χειροτόνησε Διάκονο και πρεσβύτερο. Για να αποφύγει όμως την φήμη των αρετών του, με την άδεια του ηγουμένου, έφυγε από εκείνο το Μοναστήρι και έφθασε δυτικά του Ελικώνα στην τοποθεσία Δόμου. Εκεί έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος, καθώς επίσης και μερικά κελιά, μάζεψε μερικούς μοναχούς, με τους οποίους παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, κάνοντας έργα αρετής και διδάσκοντας τους μαθητές του τα σωτήρια διδάγματα της μοναδικής του Ευαγγελίου ζωής. Έτσι ασκητικά και όσια αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά -αφού προείδε τον θάνατο του- στις 6 Μαΐου του 1602 ήμερα της Μεσοπεντηκοστής. Έζησε σύνολο 75 χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι έκανε και αρκετά θαύματα.
Θείον βλάστημα, της Βοιωτίας, έμπνουν όργανον, της εγκράτειας, ανεδείχθης Σεραφείμ άξιάγαστε· συ γαρ Όσιων βαδίσας τοις ίχνεσιν, άρτιφανώς εν τω κόσμω έξέλαμψας· Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο «ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων», του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.