Blog

Η ΑΓΙΑ ΑΓΡΙΠΠΙΝΑ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ο Πρεσβύτερος, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ή ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ ο Διάκονος και ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Αναγνώστης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΣΤΟΧΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΑΪΟΣ (ή Γαϊανός) ο ανεψιός του και τα παιδιά αυτού ΛΟΛΛΙΑ (ή Λουλώ), ΠΡΟΒΗ και ΟΥΡΒΑΝΟΣ (ή Ούρβάσιος)

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Πενταπολίτης (+ 1562)

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ (+ 1445)

Η ΑΓΙΑ ETHELDREDA (Βρεττανίδα)

ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

 

«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί έλεηθήσονται»1. Είναι φράση του Κυρίου που σημαίνει ότι είναι μακάριοι οι ευσπλαχνικοί και επιεικείς, που συμπονούν στη δυστυχία του πλησίον, διότι αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό την ήμερα της Κρίσεως. Μια τέτοια ευσπλαχνική ύπαρξη ήταν και η Ρωμαία χριστιανή Αγριππίνη. Απέφυγε το γάμο με τη θέλησή της και προτίμησε να κάνει δικούς της τους δυστυχισμένους της Εκκλησίας.

Την περιουσία της διέθετε για να τρέφει τους πεινασμένους και να περιποιείται τους ασθενείς. Μάλιστα, όσες φορές είχε ανάγκη η Εκκλησία της Ρώμης, η Αγριππίνη έτρεχε πρώτη να προσφέρει τα απαραίτητα. Αλλά η αγία αυτή ψυχή δεν πρόσφερε μόνο υλικά αγαθά, πρόσφερε και πνευματικά. Έφερε στη χριστιανική πίστη πολλές νέες γυναίκες από την πλάνη της ειδωλολατρίας. Αυτό, βέβαια, δε μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τους ειδωλολάτρες. Την κατήγγειλαν, λοιπόν, στις αρχές, και η Αγριππίνη συνελήφθη.

Τότε ομολόγησε ότι αυτό που κάνει, το κάνει με τη θέλησή της, για να οδηγούνται όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές στο δρόμο της σωτηρίας. Ο ανακριτής, χωρίς να καθυστερήσει, διέταξε και τη μαστίγωσαν. Έπειτα, αφού έσχισαν τις σάρκες της και έσπασαν τα κόκαλά της, η Αγριππίνη παρέδωσε στο Θεό τη ψυχή της. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου ε’ 7.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείν Πνεύματι, κραταιωθείσα, ηνδραγάθησας, γενναιοφρόνως, Αγριππίνα παρθενίας οσφράδιον όθεν Χριστού δοξασθείσα τη χάριτι, πηγάς θαυμάτων βλυστάνεις τοις πέρασι. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ήταν και οι τρεις Κύπριοι και έζησαν κατά το διωγμό της Εκκλησίας επί Διοκλητιανού. Ο Αριστοκλής στην αρχή δεν θέλησε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του, διότι ήθελε να συνεχίσει την πνευματική οικοδομή των εν Χριστώ αδελφών του. Ανέβηκε λοιπόν σ’ ένα βουνό και κρύφτηκε μέσα σε μια σπηλιά. Αλλά από ‘κει μάθαινε ότι στις πόλεις πολλοί πιστοί έχυναν θαρραλέα το αίμα τους για την αγία πίστη του Χρίστου.

Ο Αριστοκλής έκρινε ότι δεν του επιτρεπόταν, σαν ιερέας που ήταν, να βρίσκεται σε ασφάλεια, ενώ λαϊκοί, γυναίκες και παιδιά αψηφούσαν τα ξίφη και τη φωτιά και πότιζαν με το αίμα τους το δένδρο του Ευαγγελίου. Έκανε λοιπόν το σταυρό και κατέβηκε στη Σαλαμίνα της Κύπρου. Πήγε στο ναό της πόλης όπου βρήκε προσευχομένους τον διάκονο Δημήτριο και τον αναγνώστη Αθανάσιο.

Συμπροσευχήθηκαν και μετά από συνεννόηση βγήκαν και οι τρεις και στήριζαν τους διωκόμενους αδελφούς τους. Μόλις πληροφορήθηκε αυτό ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας, τους συνέλαβε. Και αφού απέτυχε να τους νικήσει με υποσχέσεις και απειλές, μετά από πολλά βασανιστήρια τους αποκεφάλισε.

Κατάγονταν από την πόλη των Οϋσάδων και υπήρξαν στα χρόνια των βασιλέων Μαξιμιανού και Αγρίππα κατά το έτος 300 μ. Χ. O Ευστόχιος στην αρχή ήταν ιερέας ειδώλων, αλλά όταν είδε το ανδρείο φρόνημα των χριστιανών μπροστά στα μαρτύρια, προσήλθε στον επίσκοπο Αντιοχείας Ευδόξιο, βαπτίστηκε χριστιανός και χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Κατόπιν πήγε στα Λύστρα της Λυκαονίας, όπου βρήκε τους συγγενείς του Γάϊο με τα τρία του παιδιά Λολλία, Πρόβη και Ουρβανό, και τους βάπτισε χριστιανούς.

Όταν συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, ομολόγησε ότι είναι χριστιανός μπροστά στον ηγεμόνα και αφού τον κρέμασαν επάνω σ’ ένα ξύλο, ξέσχισαν τις σάρκες του. Κατόπιν οδηγήθηκε μαζί με τον Γάϊο και τα παιδιά του, στον ηγεμόνα Άγκυρας, Αγριππίνο, (κ. ά. Αγρίππα), όπου όλοι αρνήθηκαν ν’ αρνηθούν τον Χριστό. Τότε όλους τους βασάνισαν με φρικτά και βάρβαρα βασανιστήρια και επειδή έμεναν σταθεροί στην πίστη τους, τελικά τους αποκεφάλισαν και έτσι ανέβηκαν στεφανηφόροι στα ουράνια.

Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο «Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων», του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

Η πρώτη επίσημη της γιορτής έγινε στις 11 Νοεμβρίου 2000 στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο.