Blog

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΟΥ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ και ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ

Η ΑΓΙΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ

Η ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΕΙΑ

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΡΕ (ή Ατρέ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ο Ομολογητής «ό εν Καϊουμά»

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ στο Σωσθένειο (ή Στενία ή Στενή)

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, που μαρτύρησε στην Κων/πολη

Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, επίσκοπος Ρώσος (+ 1023)

Βλέπε βιογραφία του στις 8 Φεβρουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την ανακομιδή του Ιερού λειψάνου του από την Ποντική Ηράκλειας στα Ευχάιτα. Εναποτέθηκε στο πατρικό του σπίτι, καθώς ο ίδιος ο Μάρτυρας παράγγειλε στον ταχυγράφο του Αύγαρο.

Δωρεών θεοσδότων όλβον άκένωτον, την των σεπτών σου λειψάνων θήκην πλουτούντες σοφέ, την μετάθεσιν αυτών πανηγυρίζομεν, αγιασμού τάς δωρεάς, ποριζόμενοι πιστώς, Θεόδωρε Στρατηλάτα· διό μη παύση πρεσβεύων, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Οι άγιοι αυτοί, επειδή ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, μπροστά στον ηγεμόνα Μάξιμο, τους έβαλαν στη φυλακή. Μετά είκοσι μέρες τους έβγαλαν από τη φυλακή και τους ανάγκαζαν πάλι ν’ αρνηθούν τον Χριστό. Επειδή όμως δεν τα κατάφεραν, ξέσχισαν τα σώματά τους με σιδερένια νύχια, τους κρέμασαν ανάποδα και τους έκαιγαν από κάτω με φωτιά. Κατόπιν, έχυσαν πάνω στις πληγές τους αλάτι και ξύδι και έτριψαν αυτές με τραχεία κεραμίδα. Έπειτα, συνέτριψαν με πέτρες τα στόματα και τα πρόσωπά τους.

Τα μαρτύρια παρακολουθούσε η γυναίκα του αγίου Νικάνδρου, που ενθάρρυνε αυτόν να τα υπομένει πρόθυμα. Παρακολουθούσε όμως και η γυναίκα του αγίου Μαρκιανού, αλλά έκανε εντελώς τ’ αντίθετα, διότι έκλαιγε και έδειχνε το παιδί τους, με αποτέλεσμα να πονάει ή καρδιά του μάρτυρα. Τότε ο Μαρκιανός, πήρε το παιδί, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε: «Κύριε, συ θα φροντίσεις για το παιδί αυτό». Και αφού φίλησε το παιδί και τη γυναίκα του, έτρεξε στο δρόμο του μαρτυρίου. Μετά, έκοψαν με μαχαίρια τις γλώσσες των αθλητών της πίστης και τελευταία τους αποκεφάλισαν.

Έζησε στα μέσα του 3ου μ. Χ. αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Χαρακτηριστική ήταν η ομορφιά του σώματός της, αλλά εκείνο που τη διέκρινε ήταν ή ομορφιά της ψυχής της. Πολλοί νέοι, θαμπωμένοι από τα κάλλη της, προσπάθησαν να τη δελεάσουν με διάφορους τρόπους στις ηδονές του κόσμου. Η Καλλιόπη, όμως, αφοσιωμένη στον Χριστό, έφραξε τα αυτιά της στις σειρήνες των σαρκικών ηδονών και με όλη της την ψυχή αφιερώθηκε στην περιποίηση των ασθενών και στη βοήθεια των φτωχών.

Όταν ο Δέκιος εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, τότε συνελήφθη και η Καλλιόπη και οδηγήθηκε μπροστά στον κριτή. Αυτός μόλις την είδε, θαύμασε την ωραιότητά της και προσπάθησε με κάθε τρόπο να τη σύρει στη ζωή των ηδονών της ειδωλολατρίας. Αλλά η αγνή Καλλιόπη, με ηρωική σταθερότητα θέλησης, έμεινε αμετακίνητη στην πίστη της προς τον Χριστό. Τότε ο έπαρχος διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα.

Κατόπιν, τη χαράκωσαν με μαχαίρια και έκαψαν τις πληγές της. Τελικά την αποκεφάλισαν και κατατάχθηκε στους ανθρώπους που «ουκ ήγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου»1. Δηλαδή, που δεν αγάπησαν τη ζωή τους, αλλά την περιφρόνησαν μέχρι θανάτου για τον Χριστό.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, ιβ’ 11.

Απεβίωσε ειρηνικά.

Απεβίωσε ειρηνικά.

Είναι άγνωστο αν είναι ο ίδιος με τον προηγούμενο. Πάντως μαρτύρησε και αυτός δια ξίφους.

Μαρτύρησε δια ξίφους.

Ο Άγιος Νικόδημος γράφει ότι ίσος είναι ο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου και Γρηγορίου Νύσσης, που ήταν θαυμάσιος ασκητής. Ψάρευε μάλιστα στις λίμνες και τα ποτάμια ψάρια και κατόπιν τα μοίραζε στους φτωχούς. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι απεβίωσε ειρηνικά. Αλλά από τον Συναξαριστή του Μαυρικίου μαθαίνουμε ότι ήταν ο Στουδίτης Ναυκράτιος, ο γνωστός μοναχός, που υπήρξε θερμός υποστηρικτής των Ιερών εικόνων για τις όποιες υπέστη διωγμούς και εξορίες. Κατά την Πατριαρχεία του ιερού Ιγνατίου διετέλεσε (842) ηγούμενος της Μονής Στουδίου, όπου και τάφηκε ως ομολογητής, όταν πέθανε το 847.

Άγνωστος στους Συναξαριστές Αγίου Νικόδημου και Delehaye. Η μνήμη του βρίσκεται σε κάποιο Ευαγγελάριο, ο δε βίος του σε χειρόγραφο 17 της Άγιοταφίτικης Βιβλιοθήκης (βλ. Α. Κεραμέως Ίεροσολ. Βιβλ. Α’, σελ. 70).

Ο Νεομάρτυρας αυτός εξαπατήθηκε στην παιδική του ηλικία από τους Τούρκους και εξισλαμίστηκε. Αργότερα συναισθάνθηκε το αμάρτημά του, εξομολογήθηκε και, άγνωστο που, εκάρη μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά με προσευχή, νηστεία, αγρυπνίες, χαμαικοιτίες, γονυκλισίες και άλλες σκληραγωγίες για την εξιλέωσή του. Αφού προπαρασκευάστηκε έτσι για το μαρτύριο, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αναγνωρίστηκε από τους Τούρκους και οδηγήθηκε βίαια στον κριτή.

Ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και υπέστη σκληρά βασανιστήρια με μαστίγιο. Κατόπιν έγδαραν σταυροειδώς σε λουρίδες το δέρμα του, έκοψαν τη μύτη και τ’ αυτιά του και τέλος τον κρέμασαν ανάποδα μετέωρο. Επειδή όμως επέμενε στη χριστιανική του πίστη, τον έκλεισαν και τον έσφιξαν με αιχμηρά σίδερα και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον αγωνοθέτη και στεφανοδότη Θεό, στις 8 Ιουνίου 1559 στην Κωνσταντινούπολη.