Blog

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 45 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΙΑΝΩΡ και ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ εν Γέρα Λέσβου, ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Επισκόπου Άσσου

[Ο ΑΓΙΟΣ ΤΙΘΟΗΣ, μάρτυρας]

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ, από τις Σάρδεις

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΥΡΙΟΙ (10.000) ΟΣΙΟΙ της Νιτρίας που θανάτωσε με φωτιά ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος, επειδή αντιπαθούσε τον Ισίδωρο τον Πρεσβύτερο.

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του Θεολόγου, εν τοις Βιάτου ή Βεώτου

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο Ρώσος, ο Εσφιγμενίτης

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν στις αρχές του 4ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λικίνιος. Κορυφαίοι απ’ αυτούς ήταν ο Λεόντιος, ο Μαυρίκιος, ο Δανιήλ και ο Αντώνιος. Όταν ο Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, μόνοι τους ήλθαν στο δούκα και φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί. Σε ερώτηση του Λυσία, ποιος τους έπεισε να μη θυσιάζουν στους θεούς, αυτοί απάντησαν: «Ό Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους και να μη προσκυνούμε τα είδωλα τους».

Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: «Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας. Διότι συ είσαι η αληθινή ζωή, που θυσιάστηκες για μας τους αμαρτωλούς, ο Υιός του αληθινού Θεού. Ένωσέ μας, Κύριε, ώστε όλοι μαζί με μια ψυχή να σε ομολογήσουμε και όλοι μαζί να πεθάνουμε». Το πρωί ο Λυσίας, αφού τους έβγαλε από τη φυλακή, τους ρώτησε αν μετάνιωσαν και επανήλθαν στους θεούς του κράτους. Οι Άγιοι με ένα στόμα απάντησαν: «χριστιανοί εσμέν». Είμαστε χριστιανοί.

Με μανία τότε ο Λυσίας διέταξε και τους έκοψαν χέρια και πόδια, και έπειτα τους έριξαν στη φωτιά. Έτσι, όλοι μαζί αξιώθηκαν να πάρουν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Μεταξύ δε αυτών ήταν και οι πρόκριτοι της πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος.

Στρατός θεοσύλεκτος, παρεμβολή ιερά, νομίμως αθλήσαντες υπέρ της δόξης Χριστού, εν Πνεύματι ώφθητε, Μάρτυρες του Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι’ αγώνων, την πολύθεον πλάνην διό ημών τους αγώνας, πάντες δοξάζομεν.

Ο Βιάνωρ καταγόταν από την επαρχία της Πισιδίας και συνελήφθη, επειδή ομολογούσε τον Χριστό, από τον ηγεμόνα της Αυφρατησίας (ή Εύφρατησίας), που σήμερα ονομάζεται Ατζάρ και βρίσκεται στη Συρία. Αφού τον κρέμασαν και τον έδειραν ανελέητα με ξύλινα σπαθιά, κατόπιν τον έκαψαν με σιδερένια πυρακτωμένα σφαιρίδια, με αποτέλεσμα να χάσει τα δόντια και τ’ αυτιά του. Ο δε Σιλουανός, που ήταν εκεί και έβλεπε το μαρτύριο και την ανδρεία του Βιάνορα, πίστεψε και ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σ’ όλους τους ειδωλολάτρες. Επί τόπου τότε, του έκοψαν τη γλώσσα και κατόπιν το κεφάλι. Του δε Βιάνορα, έβγαλαν το δεξί μάτι, έγδαραν το δέρμα της κεφαλής του και στο τέλος τον αποκεφάλισαν. Έτσι και οι δύο έλαβαν μαζί το στεφάνι της αθλήσεως.

Η καταγωγή του ήταν από τις Σάρδεις. Καταγγέλθηκε στον έπαρχο Ικονίου, διότι πίστευε στον Χριστό και ενεργούσε μεταξύ των ειδωλολατρών για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Ο Περίνιος -έτσι ονομαζόταν ο έπαρχος- μετά από μάταιες προσπάθειες για να τον εξαναγκάσει ν’ αρνηθεί τον Χριστό, τον σταύρωσε. Το τέλος αυτό, που τη φρικτή αγωνία του δοκίμασε και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Απολλώνιος υπέστη με πολλή καρτερία, ενδυναμούμενος από τη θεία χάρη. Και έτσι κέρδισε το ενδοξότατο στεφάνι του μαρτυρίου.

Οι Άγιοι αυτοί ασκητές κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές και καλύβες της Νιτρίας της Αιγύπτου και κύριο έργο τους ήταν η τήρηση των εντολών του Θεού. Ζούσαν με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές και ήταν γύρω στις 10.000 στον αριθμό.

Επειδή ο Άγιος Ισίδωρος, ο πρώτος απ’ αυτούς, φιλονικούσε με τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο για ορισμένα εκκλησιαστικά ζητήματα που ο Θεόφιλος έφερνε αντίρρηση, ο Ισίδωρος, έχοντας πίσω του την υποστήριξη των πολλών μοναχών, ήλεγχε τον Θεόφιλο. Τότε ο Θεόφιλος, για να εκδικηθεί τον Ισίδωρο, έστειλε κρυφά δικούς του ανθρώπους και έκαψε ζωντανούς μέσα στις Σκήτες, όλους τους συγκεκριμένους Πατέρες.

Ο όσιος αυτός έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ρωμανού Αργυρόπουλου και Βλαδίμηρου του ευσεβούς άρχοντα της Ρωσίας. Ο Αντώνιος το 1012 ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Εσφιγμένου. Κατόπιν επέστρεψε στη Ρωσία και έγινε πατέρας του Μοναστικού Τάγματος των Ρώσων. Αλλά επειδή ο Σιατοπόλκος κήρυξε διωγμό κατά των μοναχών, ο Αντώνιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος, κοντά στον Γέροντα του Θεόκτιστο. Όταν όμως επανήλθε η τάξη στη Ρωσία με τον Ιαροσλάβο, ο Αντώνιος επέστρεψε στη Ρωσία, όπου έκανε πολλούς μοναχούς και έκτισε τη θαυμαστή Μονή Πετσέρσκβοϊ, στην οποία απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 90 χρονών.