Blog

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΚΛΟΣ και ΙΛΑΡΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΠΙΩΝ, ο νέος

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Στρατηλάτης, ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, ΦΑΥΣΤΟΣ, ΜΗΝΑΣ και η συνοδεία τους

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ, πέραν εν τω Σίγματι

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, ο Μαλείνος, πνευματικός πατέρας του Αγ. Αθανασίου του Αθωνίτη.

Η ΑΓΙΑ ΒΕΡΟΝΙΚΗ, η αιμορροούσα

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Επισκόπου Άσσου Μυτιλήνης

ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ του Νόβγκοροντ (Ρώσος)

Οι Άγιοι αυτοί έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού, στις αρχές του δευτέρου μετά Χριστόν αιώνα. Η καταγωγή τους ήταν από ένα χωριό κοντά στην Άγκυρα που ονομαζόταν Καλλίπποι. Ο Πρόκλος είχε ανεψιό τον Ιλάριο και ήταν ενωμένοι όχι μόνο με το συγγενικό δεσμό, αλλά και με την κοινή θερμή πίστη και αγάπη τους στον Χριστό. Εργάζονταν αδιάκοπα για την καλύτερη πνευματική οικοδομή του εαυτού τους και για το φωτισμό των Ιουδαίων και ειδωλολατρών.

Διότι πίστευαν ότι “αυτού εσμέν ποίημα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού επί έργοις αγαθοίς, ους προητοίμασεν ο Θεός ίνα εν αυτοίς περιπατήσωμεν. Δηλαδή, σαν αναγεννημένοι χριστιανοί είμαστε ποίημα Χριστού, που δημιουργηθήκαμε να μένουμε ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό για να πράττουμε έργα αγαθά, για τα όποια μας προετοίμασε ο Θεός, για να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας με αυτά.

Οι δραστηριότητες των δύο Αγίων έγιναν αιτία να συλληφθεί ο Πρόκλος και να οδηγηθεί μπροστά στον έπαρχο Μάξιμο που με σύντομη διαδικασία τον καταδίκασε σε θάνατο. Στο δρόμο για την εκτέλεση, τον συνάντησε ο Ιλάριος, που δήλωσε στον επικεφαλής του αποσπάσματος ότι και αυτός είναι χριστιανός. Τότε, τον μεν Πρόκλο σκότωσαν με βέλη, τον δε Ιλάριο με αποκεφαλισμό. 1. Προς Εφεσίους, 6′ 10.

Σταυρού την πανοπλίαν ιερώς ένδυσάμενοι, Ιλάριε και Πρόκλε, υπέρ φύσιν ηθλήσατε, και δόξης ουρανίου κοινωνοί, εδείχθητε ως μέτοχοι Χριστού· δια τούτο χαρισμάτων ταις δωρεαίς, πυρσεύετε τους κράζοντας· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώοαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.

Ο άγιος Σεραπίων έζησε στα χρόνια του βασιλιά Σεβήρου (103 μ. Χ.) και ήταν άνδρας θεοσεβής και αγαθός στην προαίρεση. Συνελήφθη από τον άρχοντα Ακύλα και όταν ρωτήθηκε ποιας θρησκείας είναι, ομολόγησε με θάρρος ότι πιστεύει και σέβεται τον Χριστό. Τότε τον έριξαν στη φωτιά και τον έκαψαν ζωντανό, λαμβάνοντας έτσι το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου

Μάρτυρες χωρίς να γνωρίζουμε κανένα βιογραφικό τους στοιχείο.

Ίσως πρόκειται για τον ίδιο Μάρτυρα που η μνήμη του γίνεται την 2α Σεπτεμβρίου.

Έζησε στα χρόνια των βασιλέων Κων/νου Ζ’ και μέχρι των χρόνων του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Γεννήθηκε στην Καππαδοκία από γονείς ευσεβείς και πλούσιους, τον Ευδόκιμο και την Αναστασώ. Ο παππούς του από τον πατέρα του, Ευστάθιος, κατείχε το αξίωμα του πατρικίου. Ο δε παππούς του από τη μητέρα του, Αδράλεστος, είχε το αξίωμα του Στρατηλάτη της Ανατολής.

Ο Μανουήλ – αυτό ήταν το κατά κόσμο όνομά του – ανατράφηκε μέσα στ’ ανάκτορα, αλλά γρήγορα κατάλαβε την ματαιότητα των εγκόσμιων τιμών και αγαθών και γι’ αυτό κατέφυγε στο όρος του Κύμινα. Εκεί, βρήκε κάποιο μοναχό γέροντα μεγάλης αρετής, τον Ιωάννη, που τον παρεκάλεσε να μείνει κοντά του. Ο γέροντας με επιφύλαξη τον δέχτηκε, αλλά μετά από λίγο ο πατέρας του εντόπισε που βρίσκεται και με διάφορες παρακλήσεις τον έφερε στο σπίτι.

Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες και με την άδεια αυτή τη φορά των γονέων του, επέστρεψε στο γέροντά του που τον δέχτηκε με χαρά μεγάλη. Μετά τρία έτη δοκιμασίας, ο Μανουήλ έγινε μοναχός με το όνομα Μιχαήλ. Αργότερα, όταν πέθανε ο γέροντάς του, Ιωάννης, ο Μιχαήλ, με τη μεγάλη πατρική κληρονομιά που απόκτησε, υπήρξε μεγάλος δωρητής των φτωχών και των πασχόντων.

Επίσης, ίδρυσε την περίφημη μεγάλη Λαύρα του Κύμινα, όπου σχηματίστηκε πολυάριθμη αδελφότητα, την οποία ο Μιχαήλ οργάνωσε κοινοβιακά και την συνέδεσε με αδελφική αγάπη. Απ’ αυτή τη Μονή πέρασαν πολλές εκλεκτές ψυχές, μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ιδρυτής της μεγίστης Λαύρας του Άγιου Όρους. Η μονή του Κύμινα διακρίθηκε για τους καλλιγράφους της και αντιγραφείς Ιερών βιβλίων. Σε ηλικία προχωρημένη, αλλά ακμαίος στην πίστη και το πνεύμα, ο Μιχαήλ παρέδωσε ειρηνικά την αγία του ψυχή στον Θεό.

Τη θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός, που κατά την παράδοση ονομαζόταν Βερονίκη, μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο Θ’ στ. 20-22, στο κατά Μάρκον κεφάλαιο Ε’ στ. 25-34 και στο κατά Λουκάν κεφάλαιο Η’ στ. 43-49. Ο Συναξαριστής του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου αναφέρει ότι η αγία αυτή καταγόταν από την πόλη Πανεάδα.

Όταν τη γιάτρεψε ο Κύριος από την ασθένεια της αιμορραγίας, αυτή για να Τον ευχαριστήσει, φιλοτέχνησε τον ανδριάντα Του και τον έστησε μπροστά στο σπίτι της για να προσκυνείται απ’ όλους. Μάλιστα στη βάση του ανδριάντα, φύτρωσε βότανο που θεράπευε διάφορες ασθένειες. Αργότερα, η Βερονίκη έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας, και αφού έζησε αγία ζωή, ειρηνικά παρέδωσε το πνεύμα της.