Blog

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΥΛΑΣ, ο Απόστολος

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΟΝΗΣΙΜΟΣ, ο Θαυματουργός

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ, ο Ομολογητής, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και αδελφός του Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΚΥΛΑΣ και ΙΛΑΡΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, ο νέος

Ο ΑΓΙΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ, ο Αγιορείτης, ο σοφός διδάσκαλος της Εκκλησίας.

Βλέπε βιογραφικό του σημείωμα την 13η Φεβρουαρίου, όπου συνεορτάζει με τη γυναίκα του Πρισκίλλα.

Του Παύλου Μαθητής και συνέκδημος ώφθης, δεχθείς εν τη ψυχή, τον της χάριτος λόγον, Ακύλα Απόστολε, του Σωτήρος διάκονε· όθεν ηύγασας, τους εν νυκτί της απάτης και ηγώνισαι, υπέρ της δόξης Κυρίου· διό ευφημούμεν σε.

Ρωμαίος στην καταγωγή και στρατιωτικός στο επάγγελμα ο Ιούστος, διακρινόταν για τη γενναιότητά του. Σε πολλές μάχες έδειξε σπάνια ανδρεία, γι’ αυτό και οι ανώτεροί του τον τιμούσαν ιδιαίτερα. Μάλιστα, μετά από κάθε πόλεμο τον προβίβαζαν και σε κάποιο ανώτερο στρατιωτικό αξίωμα. Σε κάποια όμως εκστρατεία κατά των βαρβάρων, το στράτευμα βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο και τότε η αυτοθυσία των χριστιανών στρατιωτών το έσωσε.

Ο Ιούστος, με αφορμή το περιστατικό αυτό, θαύμασε τη διαγωγή των χριστιανών και θέλησε να γίνει και ο ίδιος χριστιανός. Εκείνοι του απάντησαν ότι μόνο με την πίστη στον Χριστό μπορεί να γίνει αυτό και τον ενημέρωσαν σχετικά με το Ευαγγέλιο. Ο Ιούστος, όταν άκουσε αυτά, βρέθηκε σε δίλημμα, διότι αντιδρούσε μέσα του η παλαιά θρησκεία των ειδώλων.

Αλλά κάποια νύχτα που κοίταζε τον έναστρο ουρανό συλλογιζόμενος, παρατήρησε φωτεινό σταυρό, γύρω από τον οποίο έλαμπε η λέξη «ακολούθει». Πράγματι, ο Ιούστος σ’ αυτό το κάλεσμα του Χριστού ανταποκρίθηκε αμέσως χωρίς δισταγμούς. Δε λογάριασε ούτε δόξες, ούτε τιμές, ούτε στρατιωτική καριέρα, ούτε απολαύσεις.

Αλλά «καταλιπών άπαντα αναστάς ηκολούθησεν αύτω»1. Αφού, δηλαδή, άφησε τα πάντα, βαπτίσθηκε και ακολούθησε τον Χριστό. Όταν όμως έμαθε το γεγονός ο Τριβούνος Κλαύδιος, τον βασάνισε με πυρωμένα σίδερα. Κατόπιν τον έριξε στη φωτιά, όπου θριαμβευτικά παρέδωσε στο Θεό τη ψυχή του.

Ο όσιος Ονήσιμος – εδώ δεν πρόκειται για τον απόστολο Ονήσιμο, τον μαθητή του απ. Παύλου – έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Καταγόταν από την κωμόπολη Καρύνη της Καισαρείας στην Παλαιστίνη και ανατράφηκε από ευσεβείς γονείς. Από νωρίς διακρίθηκε για το θείο ζήλο του, τη μελέτη των αγίων Γραφών και την ευσπλαχνία του προς τους πάσχοντες. Αργότερα πήγε στην Έφεσο, όπου έγινε μοναχός. Μετά τον επί Διοκλητιανού διωγμό, οι μοναχοί της μονής όπου βρισκόταν ο Ονήσιμος, διασκορπίστηκαν και ο ίδιος γύρισε στην πατρίδα του.

Οι γονείς του χάρηκαν πολύ για την επάνοδό του, αλλά και λυπήθηκαν συγχρόνως, διότι είχαν τυφλωθεί και δε μπορούσαν να δουν την όψη του αγαπημένου τους παιδιού. Χάρη όμως της θερμής προσευχής του Ονησίμου, ένα πρωί ο Θεός χάρισε στους δύο γονείς το φως τους και όλοι μαζί δοξολόγησαν τον Ευεργέτη τους. Κατόπιν, ο Ονήσιμος πήγε στη Μαγνησία, όπου ίδρυσε μοναχική αδελφότητα. Εκεί, αγωνιζόμενος για την πίστη του Χριστού, πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λέοντα Ε’ του εικονομάχου (813-820} και ήταν γιος γονέων ευσεβών, του Φωτεινού και της Θεοκτίστης και αδελφός του ήταν ο Άγιος Θεόδωρος, ο Στουδίτης. Λόγω της αξιέπαινης ζωής του, εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Αφού αρχιεράτευσε για αρκετό χρονικό διάστημα, επανήλθε στην Κων/πολη με βασιλική προσταγή.

Παρουσιάστηκε στο βασιλιά και με θάρρος ομολόγησε πως σέβεται και τίμα τις άγιες εικόνες. Τότε, μετά από διάφορες κακοπάθειες και φυλακίσεις, εξορίστηκε σε κάποιο νησί. Κατόπιν ο δυσεβής βασιλιάς Θεόφιλος, έκανε να δοκιμάσει ο Ιωσήφ σκληρότερες κακοπάθειες και σκοτεινότερες φυλακές. Έτσι, μέσα στην πείνα, στη δίψα και στις διάφορες θλίψεις, έφυγε για την αιώνια ζωή (832).

Εικών πέλων έμψυχος, των ιερών αρετών, Εικόνα την άχραντον, του Ζωοδότου Χριστού, τιμάν ανεκήρυξας’ όθεν ομολογίας, διαπρέψας αγώσιν, ώφθης Θεσσαλονίκης, Ιωσήφ Ποιμενάρχης· διό σε ό Δεσπότης των όλων εδόξασε.

Μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού.

Μαρτύρησε, αφού του έκοψαν τα πόδια (ορισμένοι Κώδικες, λανθασμένα γράφουν ότι ήταν επίσκοπος Κρήτης).

Μαρτύρησε, αφού τον χτύπησαν και τον θανάτωσαν με ρόπαλα.

Γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν, 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή.

Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων.

Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Έορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά. Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία την 14η Ιουλίου του έτους 1809, σε ηλικία 60 χρονών. Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Άγιου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. (Λεπτομέρειες για τη ζωή του Αγίου ο αναγνώστης μπορεί να βρει σε διάφορα βιβλία που κατά καιρούς έχουν εκδοθεί και αναφέρουν λεπτομερώς τη ζωή του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου).

Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ώφθης του Πνεύματος και αρετών υφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε’ πάσι γαρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων την έλλαμψιν, τω πλούτω των ένθέων σου λόγων, δι’ ων ως φως τω κόσμω έλαμψας.