Blog

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΙΜΙΑΣ ΕΣΘΗΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΒΕΝΑΛΙΟΣ, Πατριάρχης Ιεροσολύμων

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΪΝΤΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ, ο Νεομάρτυρας

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΘΙΜΟΣ ο Γέρων, ΠΑΥΛΟΣ, ΒΗΛΩΝ, ΘΕΩΝ, ΗΡΩΝ και άλλοι 36 Αιγύπτιοι (+ 305-310)*.

[Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΑΝΟΣ, Μάρτυρας]

Στο ναό των Βλαχερνών, που είχε κτίσει η βασίλισσα Πουλχερία, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (451-457), είχαν κατατεθεί τα σπάργανα (εντάφια) της Θεοτόκου, τα όποια είχαν σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Ιουβενάλιο. Όταν δε ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α’ ο Θράξ (457-474), οι πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και την τίμια εσθήτα της Ύπεραγίας Θεοτόκου.

Ο Λέων την παρέλαβε και την κατέθεσε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα. Η εσθήτα αυτή υπήρχε μέσα στο ναό των Βλαχερνών μέχρι το έτος 820. Αλλά ο ναός αυτός το 1070 κάηκε και κατόπιν, αφού ανοικοδομήθηκε, από απροσεξία ξανακάηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1434.

Βέβαια, πάντα τα τίμια αντικείμενα της Υπεραγίας Θεοτόκου γίνονται αφορμή στους αγωνιζόμενους χριστιανούς να μιμηθούν την αρετή της. Και όπως, λοιπόν, αυτή διετήρει πάντα τα ρήματα (του Κυρίου) εν τη καρδία αυτής»1, διατηρούσε, δηλαδή, τα λόγια του Υιού της βαθειά χαραγμένα στην καρδιά της, έτσι ας κάνουμε κι εμείς.

1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ’ 51.

Απολυτίκιο. «Ηχος πλ. δ’.

Θεοτόκε Άειπάρθενε, των ανθρώπων ή σκέπη, Έσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πάλει σου περιβολήν έδωρήοω, τω άσπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα· επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διό δυσωπούμεν σε, είρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Ο Πατριάρχης αυτός κατέχει μία από τις επισημότερες θέσεις στην εκκλησιαστική ιστορία. Κατά την πιο πιθανή γνώμη, πατριάρχευσε 28 συνεχή χρόνια και υπήρξε σύγχρονος των βασιλέων Θεοδοσίου του μικρού, Πουλχερίας, Μαρκιανοϋ και Λέοντος του Α’. Στη Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στην Έφεσο, η συμμετοχή του Ιουβενάλιου ήταν ενεργητικότατη. Διότι ήταν άνδρας όχι μόνο πολλού ζήλου, αλλά και λόγου και παιδείας.

Ο Ιουβενάλιος έγραψε για την Κοίμηση της Θεοτόκου και τη Μετάσταση αυτής. Επίσης, αυτός είναι που έστειλε στον αυτοκράτορα Μαρκιανό τα εντάφιά της σπάργανα, που κατατέθηκαν στο Ναό των Βλαχερνών. Πέθανε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Δοσίθεου, το έτος 457.

Καταγόταν από τη Φρυγία και διακρινόταν για το θερμό ζήλο του να διαδίδει τη χριστιανική πίστη μεταξύ των ειδωλολατρών. Κάποτε πήγε σ’ ένα χωριό που ονομαζόταν Αιολίς, όπου έδινε ελεημοσύνη στους φτωχούς και γιάτρευε ανθρώπους από ακάθαρτα πνεύματα. Επειδή όμως ο ηγεμόνας Ρούφος τον ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα, δαιμονίστηκε, αλλά ο Άγιος τον θεράπευσε και ο ηγεμόνας, αφού τον αντάμειψε με πολλές τιμές, τον άφησε ελεύθερο.

 Κατόπιν πήγε στην Πέργαμο, όπου συνελήφθη από τους Έλληνες Κυμαίους, που άρχισαν να τον βασανίζουν. Τότε ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός, με αποτέλεσμα να πέσει ο ναός των Ελλήνων και να συντριβούν τα είδωλα που ήταν μέσα σ’ αυτόν.

Φοβισμένοι οι Έλληνες, άφησαν τον Άγιο ελεύθερο. Αργότερα στην Πέργαμο ήλθε ο άρχοντας Κλέαρχος, ο οποίος συνέλαβε τον Άγιο και του συνέτριψε τα σκέλη, αλλά αυτός με τη θεία χάρη έγινε υγιής και από τότε έζησε άλλα 10 χρόνια και κατόπιν απεβίωσε ειρηνικά. (Η κυρίως μνήμη του Αγίου αυτού είναι την 2α Μαρτίου, εδώ περιττά επαναλαμβάνεται από τους Συναξαριστές).

Στις 2 Ιουλίου του 1835 μαρτύρησε στη Μάκρη του Νομού Έβρου ο Άγιος Λάμπρος. Αυτός, μαζί με άλλους πέντε συμμάρτυρές του, τον Θεόδωρο, τον άλλο Θεόδωρο, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη και τον Μιχαήλ, εκβιάστηκε από τους Τούρκους και εξώμοσε. Κατόπιν, όμως, μεταμελήθηκε και μαζί με τους άλλους μαρτύρησε για την πίστη του στον Χριστό.

Ο Άγιος Άνθιμος, γέρων στην ηλικία και πιθανώτατα ελληνικής καταγωγής, μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια του Μαξιμιανού. Οι υπόλοιποι, επίσης, μαρτύρησαν στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια του Μαξιμιανού.