Blog

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ, Ιερομάρτυρας επίσκοπος Ταυρομενίας

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΕΑΣ και ΠΡΟΒΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, εν τη Πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ, κτήτορας της Μονής Ακαπνίου στη Θεσσαλονίκη

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ και ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ, οι Αγιορείτες

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ, ο νέος Ιερομάρτυρας

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΚΝΑΝΑΣ

OΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΜΟΥΘΙΟΣ, ΚΟΠΡΙΟΣ (ή Κόπρις) και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Καταγόταν από την Αντιόχεια και έζησε στα χρόνια των Αποστόλων. Νεαρός ακόμα, επισκέφθηκε με τους γονείς του τα Ιεροσόλυμα, όπου και βαπτίσθηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, ο Παγκράτιος θέλησε να αφιερωθεί ολόψυχα στον Χριστό και στη διάδοση του Ευαγγελίου Του. Πώς, όμως, θα γινόταν αυτό, με τέτοια περιουσία που κληρονόμησε από τους γονείς του;

Τη λύση βρήκε στα ίδια τα λόγια του Κυρίου: «εϊ θέλεις τέλειος είναι, υπάγε πώλησαν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι»1. Εάν δηλαδή, θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς. Και έλα να με ακολουθήσεις.

Πράγματι, ο Παγκράτιος απελευθέρωσε τους δούλους, μοίρασε όλα τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και ελεύθερος από κάθε βιοτική μέριμνα, αφιερώθηκε στη διάδοση του Ευαγγελικού λόγου. Ακολούθησε τον Απ. Πέτρο στην Αντιόχεια και στην Κιλικία συνάντησε τον Απ. Παύλο, ο οποίος τον έκανε επίσκοπο Ταυρομενίου στη Σικελία.

Στο αξίωμα αυτό αναδείχθηκε τέλειος ποιμένας, διδάσκοντας και διακονώντας με αγάπη και αρετή το ποίμνιό του. Προσήλκυσε δια του κηρύγματός του πλήθος λαού στο φως της θεογνωσίας, ακόμα και αυτόν τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Επίσης, ίδρυσε στην πόλη αυτή και ιερό ναό. Όμως, οι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες, βλέποντας με φθόνο το ευαγγελικό έργο του Παγκρατίου, τον σκότωσαν, ενώ εκείνος προσευχόταν γι’ αυτούς.

1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ιθ’ 21.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Κράτος ένθεον, ημφιεσμένος, εκ της χάριτος, του Κορυφαίου, Αποστόλων ζηλωτής εχρημάτισας’ και ταις ροαίς των αιμάτων Παγκράτιε, την ιεράν διπλοίδα εφοίνιξας. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.

Μαρτύρησαν δια πυρός.

Πρόκειται για το ναό που είχε κτίσει ο Ιουστινιανός το έτος 559 και ο οποίος κατά τον Προκόπιο ήταν εξαίσιος «κάλλει τε και μεγέθει». Ο ναός αυτός πολλές φορές καταστράφηκε, επανειλημμένα όμως ανοικοδομήθηκε από την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, από τον Βασίλειο τον Μακεδόνα και από τον Ρωμανό Α’ τον Λεκαπηνό. Αλλά και πάλι καταστράφηκε στις αρχές του 15ου αιώνα.

Ο ΟΣΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ, κτήτορας της Μονής Ακαπνίου στη Θεσσαλονίκη

Η μνήμη του αναφέρεται μόνο στον Λαυριωτικό Κώδικα Γ 86 φ. 142α, όπου υπάρχει και ιδιόμελο ποίημα Δημητρίου του Βεάσκου, μεγάλου οικονόμου της μητροπόλεως Θεσ/νίκης. Επίσης, τη μνήμη του αναφέρει και ο Ιεροσολυμιτικός Κώδικας 309 φ. 91.

Γεννήθηκαν και οι δύο στις αρχές του 16ου αιώνα, άγνωστο που. Ανατράφηκαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και ιδιαίτερα ο Διονύσιος επιδόθηκε πολύ στα γράμματα. Αργότερα έγινε μοναχός στη Μονή του Στουδίου και επιθυμώντας ανώτερη ησυχαστική ζωή, αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Εκεί, σε κάποιο κελί, κοντά στη Σκήτη των Καρυών, επιδόθηκε στη μελέτη και στην εργασία της ασκητικής φιλοσοφίας. Επειδή, όμως, και εκεί δε μπορούσε να ησυχάσει, πήγε σε κάποιο ησυχαστήριο της Μικρός Αγίας Άννας.

Εδώ, μαζί με τον μαθητή του Μητροφάνη, μέσα σε μια σπηλιά, ασκήτευαν στην εν Χριστώ ζωή. Αργότερα ο Μητροφάνης, με απόφαση των Πατέρων, βγήκε από το Άγιον Όρος και δίδασκε το λόγο του Θεού στη γύρω περιοχή. Έπειτα, επανήλθε στον Γέροντά του, Διονύσιο.

Έτσι θεάρεστα και ασκητικά αφού έζησαν και oι δύο, ο μεν Διονύσιος απεβίωσε ειρηνικά την 9η Ιουλίου 1606 (άλλα χειρόγραφα όμως αναφέρουν την κοίμηση του την 6η ‘Οκτωβρίου 1596 ή 1602), ο δε Μητροφάνης λίγο χρονικό διάστημα αργότερα. Στη Σκήτη της Αγίας Άννας, σώζεται ιδιόγραφο βιβλίο ποικίλης ύλης, με την υπογραφή του Όσιου Διονυσίου του Ρήτορα και με τον τίτλο «Κουβαράς».

Απολυτίκιο. Ήχος γ’, θείας πίστεως.

Θείοις άνθραξι, της εγκράτειας, πάθη φλέξαντες, τα φρυγανώδη, Ασκητικώς εν τω Άθω Ηστράψατε’ τω γαρ Αδύτω φωτί λαμπρυνόμενοι. των θεοφόρων εφάμιλλοι ώφθητε, Διονύσιε σοφέ, και θείε Μητρόφανες, αιτούμενοι ημίν το μέγα έλεος.

Ο Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Βυζάρι της επαρχίας Αμαρίου Κρήτης και το επώνυμό του ήταν Σιλιγάρδος. Έγινε ηγούμενος της Μονής Ασωμάτων και μετά επίσκοπος Λάμπης. Ο αρχιερέας Μεθόδιος αντιτάχθηκε στις βιαιοπραγίες των Τούρκων και γι’ αυτό συνελήφθη. Έπειτα από πολλά βασανιστήρια, θανατώθηκε στις 9 Ιουλίου 1793. Το λείψανο του Αγίου, ενταφιάστηκε κοντά στον τόπο του μαρτυρίου του, στο μονύδριο των Ταξιαρχών. Ο μάρτυρας αυτός δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές, ούτε βρέθηκε ακολουθία του.

Αποκεφαλίστηκε την 9η Ιουλίου 1771, αλλά Η μνήμη του εορτάζεται την 30ή Ιουνίου, όπου και η βιογραφία του.

Στον Κωδ. Δεκ. XI Κρυπτοφέρης φέρεται Κανών Ιωσήφ του υμνογράφου, που η αρχή είναι: «ώφθη ή Πανέορτος». Η δε μνήμη τους κατά την 9η Ιουλίου. Η κυρίως όμως μνήμη των πιο πάνω Αγίων είναι 17 Δεκεμβρίου, όπου και το σχετικό βιογραφικό τους σημείωμα.