Blog

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΜΗΝΟΔΩΡΑ, ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ & ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΥΨΑΒΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ επίσκοπος Νικαιας

Η ΑΓΙΑ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ ή βασίλισσα

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΕΛΛΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ & ΚΛΗΜΗΣ οι Απόστολοι

Η ΑΓΙΑ ΙΑ

Η ΑΓΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ “ή παις”

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΕΠΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ήταν αδελφές και κατάγονταν από  τη Βιθυνία. Η λάμψη της παρθενίας και η ωραιότητα των ψυχών και των σωμάτων τους έκαναν τις τρεις αδελφές να είναι καύχημα των χριστιανών. Οι φροντίδες και οι συνήθειες του κόσμου δεν τις απασχολούσαν. Η μόνη τους φροντίδα ήταν “μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, η εν πλέγμασιν ή χρυσώ ή μαργαρίταις ή ιματισμώ πολυτελεί”1.

Δηλαδή φρόντιζαν να στολίζουν τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη και όχι με φιλάρεσκα πλεξίματα των μαλλιών τους ή με χρυσά ή μαργαριτένια κοσμήματα ή με ρούχα πολυτελή. Για την αγάπη, λοιπόν, του Χριστού άφησαν την πατρίδα τους και πήγαν να κατοικήσουν σε ένα λόφο, κοντά στα Πύθια θερμά λουτρά. Εκεί ασκήτευαν και καλλιεργούσαν ακόμα περισσότερο τη σωφροσύνη τους.

Γι’ αυτό αξιώθηκαν από το Θεό να θεραπεύουν ασθένειες και έτρεχε κοντά τους πλήθος κόσμου. Όταν το έμαθε αυτό ο έπαρχος Φρόντων, έστειλε και συνέλαβε τις τρεις αδελφές. Βλέποντας, όμως, τη φρόνηση και τη σύνεση αλλά και την αφοβία με την οποία τον αντιμετώπισαν, διέταξε και τις βασάνισαν με τα πιο φρικτά βασανιστήρια.

Όλες υπέμειναν με ανδρεία τα μαρτύρια και έτσι ένδοξα παρέδωσαν τις ψυχές τους στο νυμφίο τους Χριστό (290 μ. Χ.). Ο έπαρχος θέλησε να κάψει τα σώματα τους, αλλά οι φλόγες έκαψαν τον ίδιο και έπειτα καταρρακτώδης βροχή έσβησε τη φωτιά. Τα σώματα των τριών παρθένων τάφηκαν με σεβασμό από τους χριστιανούς.

1. Α’ προς Τιμόθεον, β’ 9.

Τάς τρεις ένδοξους Παρθένους και Άθληφόρους θεόφρονας, τάς συνδεδεμένος ένθέως, αδελφική οικειότητι, τάς καλλιρόους πηγάς της ευσέβειας, τάς αναβλύζουσας, μαρτυρικών αγώνων χάριν άέναον, την θείαν Μηνοδώραν, και την Μητροδώραν την ένδοξον, συν τη κλυτή Νυμφοδώρα, τη εν πάσι καρτερόφρονι, πάντες οι τρυφώντες των άθλων αυτών, συνδραμόντες ύμνοις τιμήσωμεν αύταί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσι.

Για τον Άγιο αυτό λέγεται ότι πήρε από έναν ερημίτη το Τίμιο Αίμα που έτρεξε από την πλευρά του Κυρίου και γιάτρευε πολλές αρρώστιες. Γι’ αυτό και οι άπιστοι τον θανάτωσαν με ξύλα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο τίμιος θησαυρός του Δεσποτικού Αίματος έμεινε σώος και ακέραιος, φυλαττόμενος από τον μαθητή του Αγίου.

Απεβίωσε ειρηνικά.

Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα την 17η Φεβρουαρίου, μαζί με τον σύζυγο της Μαρκιανό.

Ό Απελλής ήταν από τα εκλεκτότερα μέλη της Εκκλησίας του Χρίστου, που δούλευε πολύ παραγωγικά για το Ευαγγέλιο. Ο θείος ζήλος τον έφερε μέχρι και τη Ρώμη, όπου έγινε στήριγμα των εκεί πιστών. Εκεί τον γνώρισε και ο απόστολος Παύλος, που έγραψε στην προς Ρωμαίους επιστολή του αργότερα, να ασπαστούν “Άπελλήν τον δόκιμον εν Χριστώ” (Ρωμ. στ’ 10). Ο Απελλής πέθανε σαν καλός στρατιώτης Χρίστου στη Σμύρνη, εργαζόμενος μέχρι τελευταίας πνοής του στη διάδοση και στερέωση του Ευαγγελίου.

Ο Λουκάς, άλλος του Ευαγγελιστή Λουκά, έζησε και αυτός στα αποστολικά χρόνια. Αναδείχτηκε επίσκοπος στη Λαοδίκεια της Συρίας και τελείωσε τη ζωή του αγωνιζόμενος με αγάπη και τόλμη για το ποίμνιό του και τον αρχιποιμένα Ιησού Χριστό. Ο Κλήμης αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή (6′ 3) σαν συναθλητής του απ. Παύλου. Έγινε επίσκοπος Σάρδεων και πέθανε μετά από πολλά παθήματα για τη στήριξη του ποιμνίου του και τη διάδοση της αλήθειας του Ευαγγελίου.

Καταγόταν από το Κάστρο του λεγομένου Βιζάλης. Συνελήφθηκε αιχμάλωτη μαζί με 9.000 χριστιανούς και οδηγήθηκε στην Περσία. Εκεί από τον βασιλιά των Περσών Σαβώρ, παραδόθηκε στους σοφούς της Περσίας προκειμένου να την πείσουν ν’ αρνηθεί τον Χριστό. Επειδή όμως δεν το κατάφεραν, τη φυλάκισαν και μετά 15 μήνες την έβγαλαν, και αφού τη βασάνισαν σκληρά τελικά την αποκεφάλισαν. (Η μνήμη της επαναλαμβάνεται -μάλλον περιττά- σαν Ιάς και την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά και 4 & 5 Αυγούστου).

Ή μνήμη του μικρού αυτού κοριτσιού, αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο σελ. 107 και είναι άγνωστη στους Συναξαριστές.

υπό τάς ρίζας έλαίας, εν τη εν τω Παγασητικό) κόλπω Νήσω Μαλαιών Τρικκέρων (1825).