Blog

Αληθινή αγάπη: 5 σημάδια που δείχνουν την αληθινή αγάπη.

Το μυστήριο, ο φόβος, η περιπέτεια, η επιθυμία, το αίσθημα της πληρότητας: πέντε κριτήρια που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε την αληθινή αγάπη.

«Μα γιατί είστε ακόμη μαζί;» πόσες φορές έχουμε κάνει αυτή την ερώτηση στους φίλους μας όταν ακούμε μια πονεμένη ερωτική ιστορία; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί το ίδιο κι εμείς προσωπικά;

Γιατί συνεχίζουμε να ζούμε σε μια σχέση που δεν μας ικανοποιεί. Σίγουρα, δεν είναι ο έρωτας. Ε τότε, τι είναι; Ένα συναίσθημα που μας κάνει ευχάριστα ευτυχισμένους;

Και βέβαια όχι, σύμφωνα με την ψυχανάλυση. Ο έρωτας ο αληθινός δεν έχει καμία σχέση με την ηρεμία, τη γαλήνη.

Ακόμη και μετά την ταύτιση που συντελείται στην αρχή μίας σχέσης και σε αντίθεση με αυτό που έχουμε ως φαντασίωση, ο έρωτας δεν είναι ηρεμία: μας ταράζει, μας ταρακουνάει, μας συνεπαίρνει κι όλα αυτά μας συνδέουν μυστηριωδώς μεταξύ μας σε μια εποποιία που ξεφεύγει από κάθε λογική.

Ας εξετάσουμε κάποια σημάδια που μπορεί να μας βοηθήσουν να δούμε τι είναι πια αυτός ο έρωτας!

Ο έρωτας είναι ένα μυστήριο.

Ο έρωτας είναι ένα μυστήριο για όσους τον ζούνε, ένα μυστήριο για όσους τον κοιτούν κατάματα. Μπορεί να παρακολουθούμε, αλλά δεν καταλαβαίνουμε. Διότι αυτό που μας ενώνει με τον άλλον είναι ανεξήγητο.

Η αληθινή αγάπη είναι να βρισκόμαστε δίπλα σε κάποιον, όχι μόνο για την εμφάνισή του (αν είναι όμορφος, ή μοιάζει με κάποιον), ούτε για αυτό που συμβολίζει (πατέρας, μητέρα, ισχύς, χρήμα), αλλά για το μυστικό του.

Αυτό το μυστικό που δεν μπορούμε να ονομάσουμε, και θα συναντήσει το δικό μας: μια απώλεια που νιώθει κανείς από την παιδική ηλικία, μια μοναδική οδύνη, ατελείωτη. «Ο έρωτας κατευθύνεται σε εκείνο στο κομμάτι μέσα  μας που είναι άγνωστο» εξηγεί ο ψυχαναλυτής Patrick Lambouley.

«Υπάρχει ένα κενό μέσα μας που μπορεί να έχει προκαλέσει την απώλεια, που μας ωθεί να σκοτωθούμε. Κι όμως, ο έρωτας είναι η συνάντηση των δύο τραυμάτων, δύο σφαλμάτων, το να μοιράζεσαι με κάποιον αυτή την απώλεια, αυτό που μας λείπει στο βάθος και δεν μπορούμε να εκφράσουμε, εκείνο το άρρητο».

Ο αληθινός έρωτας δεν είναι «δείξε μου αυτό που έχεις», ούτε «δώσε μου αυτό που έχεις, αυτό που μου λείπει», αλλά «λατρεύω τον τρόπο που προσπαθείς να γιατρέψεις αυτή την πληγή, μου αρέσει εκείνη η ουλή που έχεις».

Δεν έχει να κάνει με εκείνη τη θεωρία του «έτερου ημίσεως», που συναντούμε στο πλατωνικό Συμπόσιο, που θέλει τον άνθρωπο ατελή, επειδή έχει κοπεί στα δύο. Ο έρωτας θα μας κάνει λοιπόν «ένα», κι ευτυχισμένους!

«Είναι η αιτία της αναγκαστικής δυστυχίας πολλών ζευγαριών» παρατηρεί ο Patrick Lambouley. Όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι αισθάνονται ακόμη ανικανοποίητοι, φαντάζονται ότι αξίζουν κάτι άλλο και θέλουν να το αλλάξουν. Δεν είναι αυτή η περίπτωση. Όταν πραγματικά αγαπάμε, λέμε στον άλλον «εσένα θέλω».

Φοβόμαστε μήπως τον χάσουμε!

Αγάπη σημαίνει φόβος, το να αγαπάς, σημαίνει ότι φοβάσαι. Συνεχώς, ο Freud, στο Η δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό, το εξηγεί έτσι: γινόμαστε εξαρτημένοι διότι θα πρέπει κάποιος άλλος να μας κρατά μέσα στην ύπαρξη. Από εκεί προκύπτει και ο φόβος της απώλειας.

Το εξηγεί λαμπρά  η Monique Schneider, φιλόσοφος και ψυχαναλύτρια «Ο έρωτας ενέχει τη λήψη ενός ρίσκου. Η αγάπη συνεπάγεται το φαινόμενο του ιλίγγου, ακόμη και της απόρριψης: μπορεί να διαλύσουμε μια σχέση, έναν έρωτα μόνο και μόνο διότι φοβόμαστε, τον σαμποτάρουμε προσπαθώντας να τον εμπιστευτούμε, να μειώσουμε τη σπουδαιότητά του και να προσκολληθούμε σε άλλη δραστηριότητα ή να εγκαταλειφθούμε πάνω του.

Όλα αυτά ισοδυναμούν με την εξωφρενική δύναμη του άλλου πάνω μας».

Παράλληλα, ο Freud υπογραμμίζει ότι ο Έρως και ο Θάνατος πάνε μαζί. Σ’αγαπώ, σε καταστρέφω. Ο Έρωτας είναι η επιθυμία μας να συνδεθούμε ερωτικά με τους άλλους; Θάνατος είναι η παρόρμηση του θανάτου που μας ωθεί να σπάσουμε τον δεσμό για να παραμείνει το εγώ μας ισχυρό για να παλεύει .

Ο έρωτας στην ώθηση να βγει από τον εαυτό του, παλεύει με αυτόν. Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς τον εαυτό του,  εξηγεί ο ψυχαναλυτής Jean-Jacques Moscovitz. Αισθανόμαστε καλά όταν μας αρέσει κάτι να μας ρυμουλκεί.

Η αγάπη αγγίζει το είναι μας, αυτό που είμαστε μέσα στον κόσμο. Λίγοι άνθρωποι το συνειδητοποιούν. Βρίσκονται μόνοι και αισθάνονται καλά σε αυτή τη μοναξιά, δεδομένου ότι  αισθάνονται προστατευμένοι από το ένστικτο θανάτου.

Αλλά όταν, μέσα σε μια ερωτική σχέση, έχουμε επιβιώσει από τα δάκρυα και τις συγκρούσεις, φτάνουμε σε ένα τρομερό σημείο όπου νιώθουμε το συναίσθημα να επιστρέφει. Η αληθινή αγάπη δεν είναι συμβόλαιο: είναι μια βίαιη αίσθηση που θέτει σε κίνδυνο τους δύο συντρόφους. Δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε όταν αμφιβάλλουμε, όταν αισθανόμαστε ότι ο άλλος «μας λησμονά».

«Όταν κάποιος υπερασπίζεται τον εαυτό του», λέει η Monique Schneider, «δεν σημαίνει ότι δεν είναι ερωτευμένος. Μπορεί απλώς να φοβάται μήπως εκτεθεί και βρεθεί σε αδιέξοδο».

Δεχόμαστε να πάμε μαζί του στο άγνωστο!

Τίποτα δεν είναι γραμμένο. Ο ρομαντισμός και το πάθος που κάποτε μας έκαιγαν τα σωθικά τώρα γίνονται στάχτη∙ μύθος! Η αγάπη δεν χάνεται, ενδεχομένως να παίρνει μια άλλη μορφή, αλλά στο βάθος πάντα βρίσκεται εκείνος ο έρωτας, ο παλιός, ο καλός, ο μοναδικός. Θα περάσουμε από αντιθέσεις, από αντιφάσεις, θα διασχίσουμε εκστατικές στιγμές ευτυχίας και μετά θα γκρεμιστούμε στο χάος της απόγνωσης, έτσι είναι.

Η πεποίθηση όμως ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ δεδομένη είναι μια κληρονομιά που δε μας επιτρέπει να πιστέψουμε σε εμάς, στον εαυτό μας. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε πραγματικά, πρέπει να πιστέψουμε σε ένα θαύμα. Ο Freud μιλά για μια προσδοκία πίστης. Πρέπει κανείς να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα, να μην απαιτήσει άμεση ικανοποίηση», ας αποδεχτούμε το άγνωστο, με υπομονή…

Τον ποθούμε!

Καμία αμφιβολία: αγαπώ σημαίνει ότι ζηλεύω τον άλλον. Σύμφωνα με τον Jean-Jacques Moscovitz : «Η ερωτική πράξη βοηθάει την αγάπη. Χωρίς τη σαρκική επαφή, κάτι χάνεται, κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Η αγάπη απαιτεί ηδονή, διότι εκεί κρύβεται ο πόθος και οι ερωτευμένοι που αναζητούν μια συμπληρωματική ηδονή, εκεί όπου εξαφανίζεται η διαφορά των φύλλων, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος, γινόμαστε ένα σώμα σε μια εκρηκτική ένωση».

Όταν δεν υπάρχει αγάπη, η ηδονή λειτουργεί ως εκτόνωση, μέσα σε ένα ερωτικό και αγαπητικό περιβάλλον η ηδονή αποκτά διαφορετική ποιότητα.

Η μείωση της επιθυμίας σημαίνει ότι παύουμε να αγαπάμε τον άλλον; Καθόλου: Υπάρχουν στιγμές ευτυχίας και στιγμές που χαιρόμαστε ο ένας τη συντροφιά του άλλου και είμαστε ικανοποιημένοι έτσι, να είμαστε μαζί. Συχνά οι γυναίκες διαχωρίζουν την αγάπη και την επιθυμία.

«Δεν σημαίνει ότι δεν βιώνουμε συναισθήματα» λέει ο Jean-Jacques Moscovitz. Αντίθετα. Είναι σα να δώσαμε ξαφνικά πολλά πράγματα, τα οποία εξαφανίστηκαν. Εδώ παρεμβαίνει κάποιο παιδικό απωθημένο που δεν διευθετήθηκε. Μερικές γυναίκες τότε γίνονται μικρά κορίτσια: η σχέση τους φαίνεται αιμομικτική, προκύπτει και πάλι η πατρική αύρα που θέλει να πατρονάρει τον εαυτό μας από αυτόν τον φόβο της διάλυσης μέσα σε μια σαρκική επαφή».

Αυτές οι γυναίκες καταλήγουν να αδιαφορούν για τη σεξουαλική σχέση, η οποία πρέπει και πάλι να αναζωογονηθεί. Στη συνέχεια θα περάσουν από μια άλλη μορφή φυσικής επαφής, αυτή της αγκαλιάς για να βοηθήσουν σταδιακά την άλλη σχέση να αναπτυχθεί! Και όταν ο φθόνος επιστρέφει, θα επιστρέψει και η επιθυμία.

Υπάρχουμε, ναι υπάρχουμε!

«Η αγάπη μας δίνει λόγο ύπαρξης» είπε ο Sartre. Η αληθινή αγάπη είναι μια εμπειρία ύπαρξης, η ψευδαίσθηση ότι η αγάπη μας είναι μοναδική. Ο άλλος είναι ένα ιδανικό με σάρκα και οστά.

Ο Freud αναπαράγει το βιβλικό θέμα του Εκλεκτού για να ξεχωρίσει την αληθινή αγάπη από την φιλανθρωπική αγάπη του καλού. Επενδύουμε στο άλλον. Αναγνωρίζουμε τη ριζική σημασία του: τον εκτιμούμε, τον αξιολογούμε, πιστεύουμε ότι είναι αναντικατάστατος. Ανακαλύπτουμε έναν θησαυρό. Δεν είμαστε πλέον μόνοι.

Ο άλλος μας φέρνει στον κόσμο του, μας ανοίγει άλλους ορίζοντες, συναισθήματα των οποίων την ένταση δεν είχαμε αντιληφθεί ποτέ, και ναι, είμαστε προστατευμένοι. «Η αγάπη πραγματικά, ενισχύει την αίσθηση της ύπαρξής μας», καταλήγει η Monique Schneider.

ΠΗΓΗ