Blog

Ο ΑΓΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ο Συγκλητικός

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΤΟΣ επίσκοπος Κυρήνειας Κύπρου Ομολογητής και Ιερομάρτυρας

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΪΝΤΟΣ Όμολογητής και Θαυματουργός

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΣΤΟΡΑΣ και ΤΡΙΒΙΜΙΟΣ (ή Τριβιμίνος)

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΩΑΔΙΟΣ και οι μαζί μ’ αυτόν μαρτυρήσαντες

Η ΑΓΙΑ ΕΥΘΑΛΙΑ ή Παρθενομάρτυς

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΛΑΝΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ  CHAD (Σκωτσέζος)

Έζησε στα χρόνια του Γαλερίου Μαξιμιανού, στις αρχές του Δ’ αιώνα μ.Χ., και κατείχε το αξίωμα του Συγκλητικού. Όταν κηρύχθηκε ο διωγμός ενάντια στους χριστιανούς, του προτείνεται να σώσει τη ζωή του και τις τιμές του, αρνούμενος την πίστη του. ο Ησύχιος με θάρρος και ηρεμία εμμένει στην ομολογία του Χρίστου. ο Μαξιμιανός, αφού δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει με συμβουλές, υποσχέσεις και απειλές, αφαιρεί τα τιμητικά του σύμβολα και τον γελοιοποιεί μπροστά σ’ όλους τους αξιωματούχους. ο Ησύχιος ατάραχος, άπαντα με τα λόγια του Κυρίου:

“Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω”1. Δηλαδή, δόξα από τους ανθρώπους δεν επιδιώκω να πάρω. Εξοργισμένος ο Μαξιμιανός, διέταξε το θάνατο του. Τότε μια στρατιωτική συνοδεία τον οδήγησε στον ποταμό Όρόντη. Αφού του έδεσαν μεγάλη πέτρα στο λαιμό, τον έριξαν στο πιο βαθύ μέρος. Ετσι παρέδωκε το πνεύμα του στο Θεό της δόξης, για να τον δοξάσει και Αυτός στη μέλλουσα κρίση. ‘Αλλά έδειξε και σ’ όλους εμάς δύο μεγάλες αρετές, την καταφρόνηση της κοσμικής δόξας και τη θυσία της ζωής.

1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ε’ 41.

Άξιας κοσμικής, άπορρίψας το κλέος, την δόξαν του Χριστού, ώμολόγησας χαίρων, Ησύχιε πανένδοξε, Αθλητών έγκαλλώπισμα· όθεν έφερες, ώσπερ τιμήν την αισχύνην, και τον θάνατον, εν πνιγμονή των υδάτων, δυνάμει του Πνεύματος.

Έζησε στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα, όταν ή ειδωλολατρία κινδύνευε να εκπνεύσει. Και ζητούσε, όπως τα θανάσιμα πληγωμένα θηρία, να πέσει με όσες δυνάμεις της απέμειναν, να εξοντώσει την Εκκλησία. ο άγιος Θεόδοτος, επίσκοπος στην Κυρήνεια της Κύπρου, με το μεγάλο ζήλο του υπέρ της χριστιανικής πίστης και για τίς κατακτήσεις πού επιτύγχανε μέσα στον ειδωλολατρικό κόσμο, προκάλεσε την οργή του ηγεμόνα Σαβίνου.

Αφού τον συνέλαβε, προσπάθησε να τον πείσει ν’ αρνηθεί την πίστη του στο Χριστό. ο Θεόδοτος όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πίστη του, αλλά και μίλησε θαρραλέα στον ηγεμόνα κατά της ειδωλολατρικής πλάνης και τον εξόρκισε ν’ αρνηθεί τους ψεύτικους θεούς. Τότε ο Σαβίνος τον βασάνισε σκληρά, αλλά μπροστά στην εξέγερση του χριστιανικού πληθυσμού, φοβήθηκε και διέταξε να μεταφερθεί ο καταπληγωμένος Ιεράρχης στη φυλακή. Άλλα και στη φυλακή ο Θεόδοτος δεν εγκατέλειψε το έργο του.

Βρήκε ανθρώπους, όπου τους μετέδωσε την αλήθεια και έτσι έκανε μέσα στη φυλακή ένα μικρό ποίμνιο. Αργότερα, επί Μεγάλου Κων/νου ελευθερώθηκε και συνέχισε με περισσότερο ζήλο το έργο του. Μετά δύο χρόνια όμως πέθανε, αφού άφησε αλησμόνητο υπόδειγμα σε κλήρο και λαό. (Ή μνήμη του – από ορισμένους Συναξαριστές – περιττώς επαναλαμβάνεται την 17η και την 19η Ιανουαρίου).

Έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα χρόνια του αυτοκράτορα Λευκτίου Αύρηλιανού του Σιδηρόχειρα, και καταγόταν από τη Φρυγία. Ειδωλολάτρης πριν, αλλά με αγάπη προς την αλήθεια και πόθο προς την αρετή, δεν δυσκολεύτηκε να ασπασθεί την χριστιανική πίστη, όταν άκουσε τη διδασκαλία της και είδε τις αρετές των πιστών της. Κάποτε λοιπόν, πήγε σε κάποιο χωριό, την Αιολίδα, και μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς. ο δε ηγεμόνας Ρούφος, τον συνέλαβε, και όταν του διέταξε να θυσιάσει στα είδωλα αμέσως κατέλαβε τον ηγεμόνα δαιμόνιο.

Τότε ο Άγιος, παρακάλεσε τον Θεό και ο ηγεμόνας ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Ο δε Ροϋφος, όχι μόνο άφησε ελεύθερο τον Κόϊντο, αλλά του έδωσε και πολλά δώρα για το ευεργέτημα πού του έκανε. Κατόπιν πήγε σε μια άλλη πόλη, την Κύμη, όπου με τη βία οι ειδωλολάτρες τον εισήγαγαν σε ειδωλολατρικό ναό προκειμένου να θυσιάσει στα είδωλα. Και επειδή δια της προσευχής του Αγίου έγινε σεισμός και γκρεμίστηκε ο ναός των ειδώλων, έντρομοι οι ειδωλολάτρες άφησαν ελεύθερο τον Άγιο. Μετά 40 μέρες, συνέλαβε τον Άγιο ο άρχοντας Κλέαρχος, πού ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και διέταξε να συντρίψουν τα σκέλη του Μάρτυρα.

Όταν δε έγινε αυτό, αμέσως αυτά έγιναν σώα και υγιή, με τη δύναμη του Χριστού. Μετά από αυτά ο Κόϊντος πήγαινε σε διάφορες πόλεις και χωριά, για 10 ολόκληρα χρόνια και γιάτρευε κάθε ασθένεια και βοηθούσε τους φτωχούς. Έτσι. με τέτοια θαύματα και θεάρεστα έργα πού έπραξε, παρέδωσε τη μακάρια ψυχή του στον Κύριο. (Ή μνήμη του περιττώς επαναλαμβάνεται και την 2α Ιουλίου).

Κατάγονταν από την Πέργη της Παμφυλίας. Στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (249-251) καταγγέλθηκαν ότι ήταν χριστιανοί και μαστιγώθηκαν σκληρά με μαστίγια από νεύρα βοδιού. Έπειτα τους κρέμασαν και τους έσχισαν μέχρι τα σπλάχνα. Επειδή όμως έμειναν αμετακίνητοι στην πίστη τους, αποκεφαλίστηκαν και έτσι πήραν τα στεφάνια του μαρτυρίου. (Πολύ πιθανό, ο Άγιος Νέστορας, να είναι ο ίδιος με αυτόν της 28ης Φεβρουαρίου, διότι οι βιογραφίες τους συμπίπτουν).

Μαρτύρησαν δια ξίφους στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (249-251).

Ή Αγία Εύθαλία ζούσε στη Σικελία και είχε μητέρα αιμορροούσα, πού ονομαζόταν και αυτή Εύθαλία. Κάποτε λοιπόν ή μητέρα της, είδε στο όνειρο της τους Άγιους Μάρτυρες Αλφειό, Φιλάδελφο και Κυπρίνο, πού τη μνήμη τους γιορτάζουμε στις 10 Μαΐου, οι όποιοι της είπαν: “”Αν πιστέψεις στον Χριστό και βαπτισθείς, θα γιατρευτείς και θα σωθείς. “Αν όμως όχι, τότε φύγε μακριά μας”. Όταν ξύπνησε ή μητέρα Εύθαλία πείστηκε στα λόγια των Αγίων Μαρτύρων. Έτσι, μαζί με τη θυγατέρα της Εύθαλία, πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν.

 Υπήρχε όμως και ο γιος της Σερμιλιανός, ο όποιος κόντεψε να την πνίξει, μόλις έμαθε ότι ή μητέρα του έγινε χριστιανή. Γλύτωσε το βέβαιο θάνατο, με τη βοήθεια κάποιας υπηρέτριας και έφυγε. Ή δε θυγατέρα της, ή ‘Αγία Εύθαλία, έκανε δριμύτατη παρατήρηση στον αδελφό της, πού θέλησε να σκοτώσει τη μητέρα τους. Αυτός δε της είπε: “Μήπως και συ είσαι Χριστιανή;”.

Ή ‘Αγία αποκρίθηκε: “Ναι, Χριστιανή είμαι και για τον Χριστό είμαι έτοιμη να πεθάνω πρόθυμα”. Τότε ο αισχρός αδελφός της, αφού την έδειρε δυνατά, έπειτα την παρέδωσε σ’ έναν δούλο του να τη βιάσει. Προσευχομένη τότε ή ‘Αγία τύφλωσε τον δούλο. ο δε αδελφός της μόλις είδε το γεγονός, σαν άλλος Κάϊν, αποκεφάλισε την αδελφή του και έτσι ή μακαριά πήρε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. (Σε κάποιον κώδικα Νο 73 της Μονής Παναγίας στη Χάλκη, ή μνήμη της Άγιας φέρεται κατά την 27η Αυγούστου).

Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Ίσως να είναι οι ίδιοι με αυτούς της 9ης Οκτωβρίου).

Γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 από τον Ίωάννη Πλανά και την Αυγουστίνα Μελισσουργού-Πλανά. Από μικρό παιδί αφιερώθηκε στα θεία και την υπηρεσία της Εκκλησίας. ‘Από 12 χρονών υπήρξε υπηρέτης του Ιερού, σήκωνε τα άγια έξαπτέρυγα, αγρυπνούσε στις ολονυκτίες, και από της ηλικίας εκείνης είχε εκδηλωθεί το φιλέσπλαχνο του χαρακτήρα του και τα αλτρουιστικά του αισθήματα.

Το ψωμί πού του έδινε ή μητέρα του, το μοιραζόταν με τα άλλα παιδιά του χωριού του, και πολλές φορές είχε δώσει και τα ρούχα του ακόμα στα φτωχά παιδιά. Τη δεκαετία 1870-1880 ήλθε στην Αθήνα. Όπου στις 4 Απριλίου, των Μυροφόρων, παντρεύτηκε την Ελένη Προβελεγγίου από τα Κύθηρα. Και το 1880 απέκτησε ένα παιδί τον Ιωάννη. Ή γυναίκα του, μετά από λίγο πέθανε. Το 1879 όμως, 22 Ιουλίου, χειροτονήθηκε διάκονος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος στην Πλάκα και το 1884 χειροτονήθηκε Ιερέας στο ναΐδριο του Προφήτη Έλισσαίου κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, όπου έψαλλε κάθε Κυριακή ο αείμνηστος διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Λειτούργησε στον ναό της Μεταμορφώσεως λίγο διάστημα, και κατόπιν τοποθετήθηκε στο τότε εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου, μετόχι της Μονής Σινά. Ή ζωή του υπήρξε πραγματικά ζωή καλού Σαμαρείτη. Πολλές οι αγαθοεργίες του και τα θαύματα του (πού για ευνόητους λόγους δεν μπορούν να παρατεθούν στο εν λόγω Αγιολόγιο, μπορεί όμως ο αναγνώστης να βρει πολλές εκδόσεις με πλήρη την βιογραφία του). Πέθανε στις 2 Μαρτίου 1932 στην Αθήνα και τον έθαψαν μπροστά στον Αι Γιάννη του Αγρού, όπου υπηρετούσε 50 χρόνια συνέχεια. Αγιοποιήθηκε το 1992.

Τάς του πλάνου παγίδας έκφυγών, ιερώτατε, άπλανώς έπορεύθης δια βίου, πατήρ ημών, Νικόλαε αοίδιμε Πλανά, ουράνια χαρίσματα λαβών, άγρυπνίαις και νηστείαις, ιερουργών όσίως τω Κυρίω σου. Όνπερ καθικετεύων εκτενώς, Νάξιον ιεράτευμα, πρέσβευε δωρηθήναι και ημιν το θείον έλεος.

Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της “Ορθοδοξίας μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων”, του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσοΰ, Αθήναι 1985.