Εορτάζοντες την 9ην του μηνός Φεβρουαρίου
ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ο Κίλικας ο θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ επίσκοπος Σικελίας, ΦΙΛΑΓΡΙΟΣ επίσκοπος Κύπρου και ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ επίσκοπος Ταυρομενίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Δαμασκηνός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΜΩΝ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ εν Βολογντά
Εορτάζοντες την 9ην του μηνός Φεβρουαρίου
Αναλυτικά
ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Ό Θεός είναι αγάπη. Και όποιος δεν την έχει, ματαιοπονεί, έστω και αν είναι χριστιανός και λέει ότι αγωνίζεται εν Χριστώ. Όταν το 257 μ.Χ. (επί Ούαλεριανοϋ και Γαληΐνου) δόθηκε διαταγή διωγμού κατά των χριστιανών, έπιασαν πολλούς επισκόπους και Ιερείς, με σκοπό να τους βασανίσουν για να αρνηθούν το Χριστό. ο Νικηφόρος, χριστιανός ευσεβέστατος, είδε μεταξύ αυτών των Ιερέων και έναν, ονομαζόμενο Σαπρίκιο (πρεσβύτερο Αντιοχείας).
Αυτός έτρεφε μεγάλο μίσος κατά του Νικηφόρου, πιστεύοντας ίσως στα λόγια κάποιου συκοφάντη. Χωρίς να χάσει στιγμή ο Νικηφόρος, τρέχει ανάμεσα στους δήμιους, πέφτει στα πόδια του και παρακαλεί να τον συγχωρέσει, έστω και αν έκανε κάτι πού δεν το κατάλαβε. Μάταια όμως. ο Σαπρίκιος έκανε πώς δεν τον άκουγε.
Έπειτα, μετά το μαστίγωμα πού δέχθηκε ο Σαπρίκιος, ο Νικηφόρος τον έπαναπλησιάζει, ασπάζεται τις πληγές του και ζητάει να του δώσει, έστω και την τελευταία στιγμή, την ευλογία του. ο Σαπρίκιος, ανένδοτος, τον διώχνει και οδηγείται για αποκεφαλισμό. Όμως ο Θεός δε θέλησε τη θυσία του. Διότι με το στόμα του Απ. Παύλου λέει: “Και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπη ν δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι”1.
Και αν, δηλαδή, δώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτα απ’ τη θυσία αυτή. Και έτσι έγινε. ο Σαπρίκιος την τελευταία στιγμή δείλιασε και αρνήθηκε το Χριστό! Μόλις το άκουσε ο Νικηφόρος τον παρακαλεί να ανακαλέσει την άρνηση του. Τότε εκνευρισμένοι οι δήμιοι, αποκεφαλίζουν αυτόν. Έτσι, ο Νικηφόρος πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου και ο Σαπρίκιος το στίγμα της ατιμίας.
1. Α’πρός Κορινθίους ιγ’ 3.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Αγάπη του Κτίσαντος, καταυγασθείς την ψυχήν, του νόμου της χάριτος, έκπληρωτής ακριβής, έμφρόνως γεγένησαι’ όθεν και τον πλησίον, ως σαύτόν άγαπήσας, ήθλησας Νικηφόρε, και τον όφιν καθείλες’ εντεύθεν εν ομονοία, ημάς διατήρησαν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ο Κίλικας ο θαυματουργός
Ή καταγωγή του Όσιου αυτού ήταν από την Κιλικία, και συγκεκριμένα από την πόλη Ρώσο (αρχαία πόλη της Συρίας στον Ίσσικό κόλπο – Άλεξανδρέτας – πού βρίσκεται κοντά στις Κιλικίες Πύλες). ο πνευματικός του όμως αγώνας, έγινε στα μέρη της Αντιόχειας. Εκεί, στους πρόποδες ενός βουνού έκτισε ένα μικρό κελί, πού τον χρησίμευε σαν μελετητήριο και συγχρόνως σαν ασκητήριο. Ήταν τύπος εγκρατής και στους τρόπους του απλός, γεμάτος ταπεινοφροσύνη και πραότητα.
Ή φήμη της αγιότητας του και φρονήσεώς του έφερε προς αυτόν πλήθη, πού του εκδήλωναν την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Άλλα εκείνος, σε καμιά στιγμή δεν αισθάνθηκε τον άνεμο της υπερηφάνειας. Δεν έβλεπε πόσο προόδευε, αλλά μόνο πόσο καθυστερούσε να προοδεύσει. Συχνά μάλιστα έλεγε τον λόγο του Ευαγγελίου, ότι, όποιος νομίζει ότι στέκεται πνευματικά, οφείλει να προσέχει μη πέσει. ο Θεός τον προίκισε και με το χάρισμα να θεραπεύει ασθένειες. ‘Αλλ’ αυτός, για να είναι προσγειωμένος, έλεγε και πάλι το λόγο του Ευαγγελίου, ότι, το να κάνει κανείς θαύματα δεν είναι τίποτα.
Το σπουδαίο είναι να εργάζεται την αρετή και τη δικαιοσύνη. Μετά από τέτοια αληθινά αγία ζωή, ο όσιος Ρωμανός, απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ επίσκοπος Σικελίας, ΦΙΛΑΓΡΙΟΣ επίσκοπος Κύπρου και ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ επίσκοπος Ταυρομενίου
Έζησαν και οι τρεις κατά τον πρώτο μετά Χριστού αιώνα. ο Μάρκελλος, πατέρας του Παγκρατίου, ήταν προηγουμένως οπαδός του Σίμωνα του Μάγου. Ήλθε όμως στην αληθινή πίστη, μέσω της διδασκαλίας και των θαυμάτων του αποστόλου Πέτρου, τον όποιο και ακολούθησε από τότε με το γιο του Παγκράτιο.
Και ο μεν Μάρκελλος έγινε κατόπιν επίσκοπος στις Συρακούσες της Σικελίας, όπου έφερε πολλούς ειδωλολάτρες στην αληθινή θρησκεία. ο δε Παγκράτιος έγινε επίσκοπος Ταυρομενίου (σημερινή Ταορμίνα) της Σικελίας. ο Φιλάγριος διέπρεψε σαν επίσκοπος της Κύπρου. Και οι τρεις δε πέθαναν, αφού υπέστησαν πολλές δοκιμασίες στην εκτέλεση των ποιμαντικών καθηκόντων τους, και ζωή καθημερινού μαρτυρίου. (Ή μνήμη του ‘Αγ. Παγκρατίου, επαναλαμβάνεται και την 9η Ιουλίου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Δαμασκηνός
Ήταν Ιερέας με πλήρη συνείδηση των υποχρεώσεων του προς τον Χριστό και τον λαό. Με το προσωπικό του παράδειγμα, άμεμπτο και διδακτικότατο, φώτιζε και κατάρτιζε τους πιστούς με τα τακτικά και πρακτικότατα κηρύγματα του. Αυτός μάλιστα είναι και ο συγγραφέας της Νηπτικής βίβλου, πού εμπεριέχεται στη Φιλοκαλία. Την αγάπη του προς τον Χριστό, δεν την έδειχνε μόνο σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά και σε δύσκολους. Και τη ζωή του στεφάνωσε, αφού πρόθυμα έδωσε το κεφάλι του στον θάνατο δια ξίφους, για να μείνει πιστός στην ομολογία του Χριστού.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΜΩΝ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ εν Βολογντά (+ 16ος αϊ.)
