Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Φεβρουαρίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Τηρών
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑΜΝΗ Αδελφή του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΣΤΗΡΙΚΤΟΣ
Η ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ του Καλλικέλαδου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ οι Βασιλείς
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΥΞΙΒΙΟΣ (ή κατ’ άλλους Ευξίφιος) επίσκοπος Σόλων της Κύπρου
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Νέος ή Βυζάντιος
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Μαυροειδής από την Αδριανούπολη
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ Πατριάρχης Μόσχας (+ 1612).
Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Φεβρουαρίου
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Τηρών
Τηρών σημαίνει νεοσύλλεκτος. Σ’ αυτό το στράτευμα κατετάγη και ο Θεόδωρος. Ήταν από ένα χωριό της Άμάσειας στη Μαύρη Θάλασσα, Χουμιαλών λεγόμενο. Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού αναγκάζεται να φύγει από το στράτευμα, διότι ήταν χριστιανός.
Πηγαίνει στην πόλη Εύχάιτα. Εκεί στο πυκνό δάσος, πού ήταν κοντά στην πόλη, είχε τη φωλιά του πελώριος και φοβερός δράκος, πού έκανε απλησίαστο το δάσος και ήταν πραγματική μάστιγα για την περιοχή. Τότε ο Θεόδωρος, με την τόλμη και τη σωματική δύναμη πού τον διέκρινε, καθώς και με την ελπίδα στο Χριστό ότι θα τον βοηθήσει, εισχωρεί στην καρδιά του δάσους. Συναντάει το δράκοντα, τον σκοτώνει και απαλλάσσει την πόλη απ’ αυτό το φόβητρο.
Μετά το γεγονός αυτό, ο Θεόδωρος μαθαίνει ότι συστρατιώτες του χριστιανοί άρχισαν να χάνουν το θάρρος τους και, προκειμένου να πεθάνουν, πολλοί θυσίαζαν στα είδωλα. Αποφασίζει, λοιπόν, και επιστρέφει στο τάγμα του. Αγανακτεί όταν βλέπει τα βασανιστήρια των χριστιανών και μια νύκτα καίει ένα ξύλινο είδωλο της θεάς Ρέας. Έπειτα, φανερά πλέον, ενθαρρύνει τους συστρατιώτες του με τα λόγια του Απ. Παύλου: “Στήκετε εν τη πίστει, άνδρίζεσθε, κραταιοϋσθε”1.
Δηλαδή, μένετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Αγωνιστείτε σαν άνδρες γενναίοι. Πάρτε δύναμη και θάρρος, πού προσφέρει ο μεγαλοδύναμος Θεός μας. Βέβαια, παράδειγμα έγινε ο ίδιος ο Θεόδωρος, όταν με καρτερία και ψυχική ευφροσύνη αντιμετώπισε το μαρτυρικό του θάνατο, μέσα σε πυρακτωμένο καμίνι.
1. Α’ προς Κορινθίους, ιστ’13.
Απολυτίκιο. Ήχος β’.
Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα! εν τη πηγή της φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ήγάλλετο· πυρί γαρ όλοκαυτωθείς, ως άρτος ηδύς, τη Τριάδι προσήνεκται. Ταις αυτού ίκεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ήμών.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑΜΝΗ Αδελφή του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου
Χριστιανή και αύτη, είχε τον ίδιο θείο ζήλο με τον αδελφό της. Φλεγόμενη από τον πόθο της ευρύτερης διάδοσης του Ευαγγελίου και της σωτηρίας περισσότερων ψυχών, ακολούθησε εκείνον σε πολλές περιοδείες του βοηθώντας τον στο φωτιστικό έργο του και συμμεριζόμενη τους κινδύνους του.
Μετά τον θάνατο του αδελφού της, απτόητη ή Μαριάμνη εξακολούθησε την αποστολική της υπηρεσία. Προ πάντων έδρασε στην Λυκαονία, όπου τα κηρύγματα της και οι ιδιαίτερες προσπάθειες της, έφεραν πολλές ψυχές στη χριστιανική πίστη. Το τέλος της υπήρξε ήσυχο, ησυχότερη δε ή ευσεβής συνείδηση της.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΣΤΗΡΙΚΤΟΣ
Μάλλον είναι ο ίδιος με αυτόν πού γιορτάζουμε στις 10 Νεομβρίου. Από ένα Έξαποστειλάριο, πού περισώθηκε οτόν Παρισινό Κώδικα 259 φ. 976, μαθαίνουμε ότι έζησε την εποχή των είκονομάχων και αγωνίστηκε υπέρ των αγίων εικόνων. Στόν Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου, σημειώνεται ότι πέθανε ειρηνικά.
Η ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ του Καλλικέλαδου
Ό άγιος μάρτυρας Μηνάς ο Καλλικέλαδος μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμίνου (307-311). Στά χρόνια δε του φιλόχριστου βασιλιά Βασιλείου, φάνηκε τη νύκτα σε κάποιον άνθρωπο ονομαζόμενο Φιλομμάτη, πού ήταν στη στρατιωτική σχολή των Ίκανάτων (Τα Ίκανάτα ήταν εκλεκτό σώμα της ανακτορικής φρουράς του Βυζαντίου, διοικούμενο από άνδρες της απόλυτης εμπιστοσύνης του αυτοκράτορα).
Και λέει σ’ αυτόν, ότι είναι ο Μηνάς ο Καλλικέλαδος και κρύβεται κάτω στη γη στο μέρος του γιαλού, οπού είναι ή ακρόπολη. Έδειχνε μάλιστα με το δάκτυλο του και τον τόπο. ο Φιλομμάτης τότε σηκώθηκε πολύ πρωί και είπε την οπτασία του με λεπτομέρεια στον φίλο του Μαρκιανό τον νουμέριο.
Εκείνος με τη σειρά του το είπε στον βασιλιά και αμέσως εστάλησαν στρατιώτες στον τόπο αυτό, όπου έσκαψαν και βρήκαν σιδερένια θήκη, πού μέσα ήταν το λείψανο του Μάρτυρα, και πάνω σ’ αυτήν ήταν χαραγμένα γράμματα, πού φανέρωναν τη χρονολογία πού τοποθετήθηκε το λείψανο. Τετρακόσια χρόνια, υπολόγισαν, ότι είχαν περάσει από τότε. Όποτε όλο το πλήθος ευχαρίστησε και δόξασε τον Θεό.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ οι Βασιλείς
Ή Πουλχερία γεννήθηκε 19 Ιανουαρίου και ήταν θυγατέρα του Βασιλιά Αρκαδίου και εγγονή του Θεοδοσίου του Μεγάλου. ο Μαρκιανός παντρεύτηκε την Πουλχερία, και διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδελφό της Θεοδόσιο τον Β’, την 25η Αυγούστου του 450.
Ήταν άνδρας ευσεβέστατος – καταγόταν από τη Θράκη – και έγινε μαζί με τη γυναίκα του Πουλχερία, θερμός προστάτης της Εκκλησίας. Συνεκάλεσε μάλιστα, την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, στην οποία και προήδρευσε μαζί με την Πουλχερία. Έτσι συνετέλεσε στην ειρήνευση της Εκκλησίας, καταδικάζοντας τους αιρετικούς Ευτυχή και Διόσκορο, των οποίων τις πλάνες αναφέραμε στη βιογραφία του Αγίου Φλαβιανού (16 Φεβρουαρίου).
Ή Πουλχερία πέθανε σε ηλικία 54 ετών την 10η Σεπτεμβρίου του 453, ο δε Μαρκιανός το 457. Έφυγαν δε και οι δύο, με τη συνείδηση αναπαυμένη, ότι ξεπλήρωσαν με τον ίερώτερο τρόπο τα βασιλικά τους καθήκοντα, τόσο προς το κράτος, όσο και προς την Ορθόδοξη του Χρίστου Εκκλησία. ο θάνατος τους προκάλεσε μεγάλο πένθος, και ειλικρινή δάκρυα έτρεξαν στις κηδείες τους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΥΞΙΒΙΟΣ (ή κατ’ άλλους Ευξίφιος) επίσκοπος Σόλων της Κύπρου
Έζησε στα αποστολικά χρόνια. Γιος πλούσιας ειδωλολατρικής οικογένειας της Ρώμης, είχε γνωρισθεί με χριστιανούς της Ρώμης, πού τον κατηχούσαν τον λόγο του Ευαγγελίου. Όταν οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν με είδωλολάτρισσα, αναχώρησε κρυφά από τη Ρώμη και πήγε στην Κύπρο.
Εκεί βρισκόταν τότε ο Απόστολος Βαρνάβας και ο νεαρός τότε Μάρκος, ο μετέπειτα Ευαγγελιστής, πού κήρυττε τον λόγο του Χρίστου. ο Αύξίβιος παρακολούθησε τα κηρύγματα του και βαπτίστηκε. Έγινε μάλιστα Ιερέας τού Σόλους της Κύπρου (πόλη αρχαία της Κύπρου, ομώνυμη υπήρχε στην Κιλικία), όπου εργάστηκε με πολύ αποστολικό ζήλο.
Σέ κάποια μάλιστα δημόσια διδασκαλία του, συναντήθηκε με τον αδελφό του Θεμισταγόρα και τη γυναίκα του, πού είχαν γνωρίσει στην Ρώμη τον χριστιανισμό και ήλθαν να τον συναντήσουν. Ή χαρά ήταν μεγάλη. Αφού τους κατήχησε με μεγάλη ακρίβεια, τους έκανε αχώριστους συνεργάτες του στην ευαγγελική του αποστολή. Καρπός της συνεργασίας αυτής ήταν ή θαυμάσια διάδοση του Ευαγγελίου σ’ όλη την πόλη και τα περίχωρα των Σόλων.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Νέος ή Βυζάντιος
Γεννήθηκε στο Νεοχώρι του Βυζαντίου το 1774 επί Βασιλείας του Σουλτάνου Μαχμούτ, από γονείς ευσεβείς χριστιανούς τον Χατζή Αναστάσιο και τη Σμαραγδή. Από παιδί αφοσιώθηκε στα ιερά γράμματα και έμαθε την τέχνη της ζωγραφικής. Υπηρετούσε κοντά σ’ έναν ζωγράφο στο παλάτι του Σουλτάνου και όπως ήταν νεαρός μέσα στις ηδονές, παρασύρθηκε και αλλαξοπίστησε με αντάλλαγμα τιμές και αξιώματα .
Μετά τρία χρόνια, έπεσε πανώλη στο παλάτι του Σουλτάνου και ο Θεόδωρος συναισθάνθηκε το αμάρτημα του. Καταφρόνησε τότε τιμές και αξιώματα και μεταμφιεσμένος δραπέτευσε στη Χίο. Εκεί χειραγωγήθηκε από κάποιον πνευματικό και πήρε τη μεγάλη απόφαση του μαρτυρίου. Αφού προετοιμάσθηκε καλά, κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων και μαζί με έναν πνευματικό του αδελφό πήγε στη Μυτιλήνη.
Εκεί παρουσιάστηκε στον κριτή και ομολόγησε με θάρρος και χαρά την πίστη στον Χριστό, αφού πέταξε κάτω το τούρκικο σαρίκι πού επίτηδες είχε φορέσει. Ξαφνιασμένος ο κριτής, διέταξε την άμεση φυλάκιση του και να τον μαστιγώσουν ανελέητα. Δεκαπέντε Τούρκοι τον μαστίγωναν συγχρόνως. ‘Αλλά ο Θεόδωρος επέμενε να ομολογεί τον Χριστό.
Τότε μια σειρά φρικιαστικών βασανιστηρίων ακολούθησαν, πού και μόνη ή αναφορά τους αηδιάζει τον αναγνώστη. Στο τέλος τον κρέμασαν την 17η Φεβρουαρίου 1795 στη Μυτιλήνη. Μετά τρεις ήμερες, οι Χριστιανοί πήραν άδεια και κήδευσαν το μαρτυρικό του λείψανο με τιμές στον ναό της Παναγίας Χρυσομαλλούσης. Ή δε Μυτιλήνη τον έκανε Πολιούχο της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Μαυροειδής από την Αδριανούπολη
Δεν έχει καμιά σχέση με τον νεομάρτυρα Μιχαήλ τον Μαυρουδή από τη Γρανίτσα Άγραφων (10 Μαρτίου). ο νεομάρτυρας αυτός ήταν από τους επιφανείς και πλούσιους της Άδριανούπολης της Θράκης και συκοφαντήθηκε στον δικαστή της πόλης από φανατικούς Τούρκους, ότι περιφρόνησε το όνομα του Θεού τους. ο δικαστής, πού γνώριζε καλά την εντιμότητα του Μιχαήλ, τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία.
Άλλ’ οι συκοφαντούντες απείλησαν τον δικαστή, ότι θα τον καταγγείλουν στον Σουλτάνο, επειδή δεν υπερασπίζεται την πίστη τους. ο δικαστής φοβήθηκε και φυλάκισε τον Μιχαήλ, αφού ενημέρωσε τον Σουλτάνο και περίμενε άπ’ αυτόν απόφαση. Ή διαταγή ήλθε και έλεγε: ή να αλλαξοπιστήσει ή να καεί ζωντανός. ο δικαστής προσπάθησε τότε με κολακείες και απειλές να αλλάξει το φρόνημα του Μιχαήλ. Άλλα μάταια. ο Μιχαήλ παρέμενε σταθερός στη χριστιανική του πίστη. Τότε σύμφωνα με τη διαταγή, τον αποκεφάλισαν και το τίμιο σώμα του το έκαψαν στις 17 Φεβρουαρίου, τέλη του 15ου αιώνα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ Πατριάρχης Μόσχας (+ 1612).
Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Φεβρουαρίου
