Blog

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ΧΙΟΝΙΑ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΗΛΙΞ ο επίσκοπος, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ (ή Φουρτουνιανός) και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ και ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΧΑΡΙΣΣΑ (ή ΧΑΡΙΕΣΣΑ), ΝΙΚΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΚΑΛΛΙΔΑ (ή ΚΑΛΛΙΑ), ΝΟΥΝΕΧΙΑ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης

Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΓΑΘΩΝ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑ οι εν Θεσσαλονίκη (+304)

Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Πριγκίπισσα

Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Στό πρόσωπο τους έβρισκε πλήρη εφαρμογή ή προτροπή του Απ. Παύλου για τις γυναίκες:

“Μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτός”1. Να στολίζουν, δηλαδή, τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη. Πράγματι, οι τρεις αδελφές όχι μόνο έτσι στόλιζαν τον εαυτό τους, αλλά και με όλα τα πνευματικά μαργαριτάρια πού λέγονται χριστιανικές αρετές. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Ή κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε.

Συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές πού είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Έσταυρωμένον. Τότε, ή Αγάπη και ή Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Ενώ ή Ειρήνη βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος πού της έριξε ένας στρατιώτης.

1. Α’ προς Τιμόθεον, 6′ 9.

Ως αύτάδελφοι Κόραι και ούρανόφρονες, προς ευσέβειας αγώνας ομονοούσαι καλώς, τον άρχέκακον έχθρόν κατεπαλαίσατε, Χιονία ή σεμνή, συν Αγάπη τη κλυτή, Ειρήνη ή πανολβία. Και νυν Χριστόν δυσωπείτε, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Όλοι μαρτύρησαν κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού, εναντίον των χριστιανών. ο Φήλιξ ήταν επίσκοπος σε κάποια πόλη της Ιταλίας και ο Ιανουάριος πρεσβύτερος της επισκοπής του και στενός συνεργάτης του στη διδασκαλία και τις κατακτήσεις του Ευαγγελίου.

Οι άλλοι δύο διακρίνονταν σαν οι πιο ένθερμοι πιστοί, εργαζόμενοι και αυτοί για την εξάπλωση της χριστιανικής ζωής, και χρησιμοποιούνταν για την αλιεία ψυχών από τον ευσεβή και δραστήριο επίσκοπο τους. Όμως, ο ειδωλολάτρης άρχοντας, ζήτησε από τον επίσκοπο Φήλικα να του παραδώσει τα Ιερά βιβλία της επισκοπής. ο επίσκοπος αρνήθηκε, λέγοντας του, ότι τα ιερά βιβλία των χριστιανών έχουν ορισθεί

να υπηρετούν στην πνευματική τους ζωή. Αμέσως τότε τον φυλάκισαν. Επειδή όμως και με το μέσο αυτό δεν κατόρθωσαν τίποτα, τον εξόρισαν μαζί με τον πρεσβύτερο Ιανουάριο, τον Φορτουνάτο και τον Σεπτεμίνο.

Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι στη θάλασσα, τους έφεραν στη Λυκαονία της Μικρός Ασίας. Εκεί ακολούθησαν νέες απειλές και βάσανα, άλλ’ ή αφοσίωση των Αγίων προς το Χριστό διατηρήθηκε ή ‘ίδια. Μετά από μερικούς μήνες, θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό. (Ή μνήμη τους επαναλαμβάνεται και την 30ή Αυγούστου).

Ό άγιος Λεωνίδης και οι Άγιες αυτές γυναίκες, έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (249-251), και κατάγονταν από την Πελοπόννησο. Συνελήφθησαν κατά τις ήμερες της Ανάστασης του Κυρίου στην Τροιζηνία της Πελοποννήσου, και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα της Κορίνθου Βενούστο.

ΟΙ Μάρτυρες έμειναν αμετακίνητοι στην πίστη τους και ο ηγεμόνας διέταξε να ξεσχίσουν τον Λεωνίδη και κατόπιν, αυτόν μαζί με όλες τις γυναίκες να τους ρίξουν ατή θάλασσα. Στο δρόμο για το μαρτύριο όλες μαζί έψαλλαν διάφορους ψαλμούς και κατόπιν αφού όλες τις έδεσαν με πέτρες τις έριξαν στη θάλασσα, μαζί με τον Λεωνίδη. Έτσι έλαβαν τα αμάραντα στεφάνια του μαρτυρίου, μια ήμερα προ του Άγιου Πάσχα δηλαδή το Μεγάλο Σάββατο.

Ή αγία αυτή μαρτύρησε τον ίδιο καιρό και στον ίδιο τόπο, πού μαρτύρησαν ο Άγιος Λεωνίδης και οι μαζί μ’ αυτόν Άγιες Γυναίκες. Ή Ειρήνη προσπαθούσε για τον φωτισμό και άλλων γυναικών, αλλά προδόθηκε στον άρχοντα, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Κατόπιν της έκοψαν τη γλώσσα και της έβγαλαν τα δόντια. ‘Αλλ’ επειδή επέμενε στην πίστη, τελικά την αποκεφάλισαν.

Γεννήθηκε στα Βούρλα της Μ. Ασίας και εργαζόταν στη Σμύρνη σαν χαλκουργός. Όταν ήταν 18 ετών και κατά το πρώτο Σάββατο των νηστειών, με δόλο εξισλαμίστηκε από έναν καφεπώλη Τούρκο, πού κατόπιν εργαζόταν με μισθό στο μαγαζί του. Κατά την ήμερα όμως της Ανάστασης, άκουσε τους συνομηλίκους του να ψάλλουν με χαρά το “Χριστός Ανέστη”.

ο Μιχαήλ, συναισθάνθηκε τότε το αμάρτημα της αποστασίας του, εγκατέλειψε το καφενείο και συνέψαλλε μαζί μ’ αυτούς τους ύμνους της Ανάστασης του Κυρίου. Την επόμενη, όταν οδηγήθηκε μπροστά στον κριτή, του είπε: Όταν ένας γελαστεί και δώσει χρυσάφι και πάρει μολύβι, νόμιμο είναι να δώσει πίσω το μολύβι και να πάρει το χρυσάφι πού έδωσε, διότι ή αλλαξιά δεν έγινε δίκαια και εν γνώσει, αλλά με απάτη και αγνωσία.

Επομένως, πάρε εσύ το μολύβι πού μου έδωσες, αντί χρυσάφι, δηλαδή τη δική σου θρησκεία και παίρνω εγώ πίσω το χρυσάφι πού σου έδωσα, δηλαδή των γονιών μου την πίστη”. Οι κριτές θαύμασαν από την απάντηση του νέου και προσπαθούσαν με διάφορες κολακείες να μεταστρέψουν τη γνώμη του. ο νεομάρτυρας όμως επέμενε και έτσι τον έκλεισαν στη φυλακή. Μετά δύο μέρες τον ξαναέβγαλαν από τη φυλακή και τον ρώτησαν αν και πάλι επιμένει στη χριστιανική του πίστη. ο Μιχαήλ με θάρρος απάντησε καταφατικά και έτσι καταδικάστηκε σε θάνατο.

Αποκεφαλίστηκε το 1772 και το Ιερό του λείψανο ρίχτηκε στη θάλασσα. Το περισυνέλεξαν όμως κάποιοι χριστιανοί βαφείς και το έθαψαν με τιμές στον Ναό της Άγιας φωτεινής στη Σμύρνη.

Καταγόταν από την Άδριανούπολη της Αν. Θράκης και κατά κόσμον ονομαζόταν Χριστόδουλος. Όταν ήταν νέος με δόλιο τρόπο εξισλαμίοηκε από ένα εξωμότη Αρμένιο. Συναισθάνθηκε όμως το σφάλμα του, μετανόησε και εξομολογήθηκε. Σέ ηλικία 19 χρονών ήλθε στη Μονή Διονυσίου, όπου για τέσσερα χρόνια έζησε με υποταγή και κατάνυξη. Με την ευλογία του γέροντα του, επέστρεψε στην Άδριανούπολη, όπου μπροστά στον κριτή αποκήρυξε τον Μωαμεθανισμό και ομολόγησε με θάρρος τη Χριστιανική του πίστη. Έτσι στις 16 Απριλίου 1818, ήμερα Τρίτη Διακαινησίμου και ώρα 8.00′ αποκεφαλίστηκε ψάλλοντας το “Χριστός Ανέστη”.

Όλοι ομολόγησαν ευθαρσώς την πίστη τους μπροστά στον αστυνόμο Θεσσαλονίκης το 304 και κλείστηκαν στη φυλακή. Άλλα στοιχεία τους δεν βρίσκουμε.

(Ρωσίδα, + 1378)*