Blog

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΗΣ επίσκοπος Μελιτηνής

Η ΑΓΙΑ ΕΛΙΚΩΝΙΔΑ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΡΗΣΚΗΣ, ΠΑΥΛΟΣ και ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια Χριστόν σαλός (τρελός)

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ Αρχιεπίσκοπος Χαλκηδόνας

Ο ΑΓΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ο Ιερομόναχος

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΤΡΟΣ ή ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Πελοποννήσιος

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ο Θαυματουργός

ΜΝΗΜΗ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Επίσκοπος Θεσσαλονίκης (+ 4ος αϊ.)

Υπήρξε άξιος στρατιώτης Χρίστου και ακούραστος εργάτης της Εκκλησίας. Ή καρποφόρα διδασκαλία του και τα εποικοδομητικά του έργα κράτησαν πολλές ψυχές όρθιες στη χριστιανική πίστη. Μάλιστα, είχε το χάρισμα να αλιεύει ψυχές στο Χριστό με τα σωτήρια δίχτυα του Ευαγγελίου. Και το σπουδαιότερο, ήταν έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για την ασφάλεια και τη σωτηρία αυτών των ψυχών, μιμούμενος τον Κύριο, πού είπε: “Και ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι. και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών” .

Δηλαδή, και ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, δεν ήλθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά ήλθε για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο, για να εξαγορασθούν και να ελευθερωθούν από την αμαρτία και το θάνατο πολλοί. ο φθόνος, όμως, των πωρωμένων ειδωλολατρών οδήγησε στη σύλληψη του Ευτυχούς και κατόπιν στο μαρτυρικό θάνατο, μέσα στα βαθειά νερά ενός ποταμού.

Ό Σωφρόνιος Εύστρατιάδης στο Αγιολόγιο του, ισχυρίζεται ότι εσφαλμένα γράφεται Ευτυχής και μάλιστα επίσκοπος Μελιτηνής και ότι το σωστό είναι Ευτύχιος μάρτυς και όχι επίσκοπος.

1. Ευαγγέλιο Μάρκου, ι’ 45.

Ως εύτυχήαας αρετών ταις ιδέαις, της των Μαρτύρων εύκληρίας μετέσχες, ιερομάρτυς ένδοξε παμμάκαρ Ευτυχές· συ γαρ τω Θεώ ημών, καθαρώς ύπουργήσας, αίμασιν έφοίνιξας, την αγίαν στολήν σου’ μεθ’ ής Χριστώ και νυν ιερουργών, αεί δυσώπει, υπέρ των ψυχών ημών.

Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Γορδιανού του Γ’, στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα (238-244). Ήταν Θεσσαλονικιά αλλά μετακόμισε στην Κόρινθο, όπου καταγγέλθηκε σαν χριστιανή στον άρχοντα Περίνιο. Μάταια αυτός προσπάθησε να την αποσπάσει από τη χριστιανική πίστη. ‘Εκείνη έμενε σταθερή και φώναζε ότι είναι χριστιανή. ‘Εξοργισμένος τότε ο Περίνιος την έβρισε χυδαία και της ξύρισε το κεφάλι.

Ή Έλικωνίδα χαμογελώντας απάντησε: “Σείς, έπαρχε, θεωρείτε άνθρωπο κυρίως το σώμα, και την ομορφιά του, νομίζετε ότι είναι ή κυριότερη ανθρώπινη αρετή, και πάνω σ’ αυτή τη βάση στηρίζετε την ταπεινή και πρόσκαιρη ευτυχία σας. ‘Αλλά για μας τους χριστιανούς, το επίγειο σώμα είναι όπως και το ρούχο. Αυτό κάποια μέρα θα παλιώσει και θα πεταχτεί. Επομένως ό,τι και αν κάνεις το φθαρτό σώμα μου δεν θα με ενοχλήσει, διότι δεν θα καταφέρεις να βλάψεις, με τη χάρη του Θεού, το σώμα της ψυχής μου, όπου εμείς οί χριστιανοί στηρίζουμε την αιώνια ευτυχία μας”. ο Περίνιος διέταξε τότε και έβαλαν την αγία μέσα σε λιωμένο μολύβι και άσφαλτο.

Ή θεία χάρη όμως την κράτησε αβλαβή. Το ίδιο συνέβη, όταν αργότερα και ο ανθύπατος Ιουστίνος την έριξε στη φωτιά και τα άγρια θηρία. Τελικά ή Έλικωνίδα αποκεφαλίστηκε και έτσι φόρεσε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου για τον Χριστό.

Έζησαν στη Ρώμη και έφεραν με τη διδασκαλία τους πολλούς ειδωλολάτρες στην πίστη του Χριστού. Συνελήφθησαν από τους ειδωλολάτρες και αφοί τους έδειραν δυνατά, κατόπιν τους έριξαν ζωντανούς μέσα σε καμίνι φωτιάς και έτσι όλοι πήραν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Χωρίς υπόμνημα στους Συναξαριστές. Υπάρχουν όμως τρεις παραλλαγές της βιογραφίας του, σε Αγιορείτικους κώδικες. Αυτός λοιπόν ήταν Σκύθης στην καταγωγή και έζησε στην Κωνσταντινούπολη επί βασιλέως Λέοντος του μεγάλου (πώς βρέθηκε εκεί, άγνωστο). ‘Από παιδί μπήκε στην υπηρεσία κάποιου άρχοντα της Κων/πολης, Θεογνώστου ονομαζόμενου.

Εκεί λόγω της αρετής του προόδευε και ο άρχοντας τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση. Κατόπιν όμως θείας προσταγής, ακολούθησε τη ζωή του δια Χριστόν σαλού (τρελού), πού με λεπτομέρεια περιγράφει ή εκτενέστερη βιογραφία του. Είχε προορατικό χάρισμα και μεγάλη σοφία. Τελικά απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 66 χρονών.

Δεν αναφέρεται στον Συναξαριστή του ‘Αγίου Νικόδημου. Συναντάται στους τέσσερις Λαυριωτικούς Κώδικες Δ 39, Θ 87, Δ 36 και Ω 147. Στους δύο τελευταίους υπάρχει ‘Ακολουθία του, ποίημα Ιωσήφ του Υμνογράφου. ‘Από την ‘Ακολουθία του λοιπόν μαθαίνουμε, ότι ο Νικήτας έζησε στα χρόνια της εικονομαχίας και αναδείχτηκε μέγας ομολογητής μαζί με άλλους δύο άγνωστους άλλου ομολογητές, και μάλιστα συγγενείς του, τον Νικήτα και τον Ιγνάτιο. Υπήρξε φιλάνθρωπος, άριστος ποιμενάρχης και πολύ αγωνιστής κατά των αιρέσεων.

Γεννήθηκε στην Προύσα από γονείς ευσεβείς χριστιανούς και έγινε Ιερέας. Κάποτε όμως, το 1801, καθώς ήταν μεθυσμένος αρνήθηκε τον Χριστό. Αλλ’ όταν συνήλθε, παρουσιάστηκε στον κριτή, πέταξε το σαρίκι και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή, όπου ο Ζαχαρίας προσευχόταν στον Θεό να τον ενισχύσει στο μαρτύριο. Κατόπιν τον έβγαλαν και με κολακείες και συμβουλές προσπάθησαν να αλλάξουν το φρόνημα του. Αλλ’ ο Ζαχαρίας παρέμεινε σταθερός στην πίστη του.

Αμέσως τότε άρχισαν τα φρικτά βασανιστήρια του. Αφού τον έδειραν ανελέητα, έσφιξαν το κεφάλι του με πυρακτωμένα σίδερα. Κατόπιν ξερίζωσαν τα νύχια των άκρων του με μυτερά και κοφτερά καλάμια, και εξάρθρωσαν τα χέρια του. Στη συνέχεια τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή, αλλ’ όταν τον οδήγησαν επανειλημμένα στον κριτή, ο Ζαχαρίας ομολογούσε πάντα Χριστόν Εσταυρωμένον. Τότε τον αποκεφάλισαν στις 28 Μαΐου 1802, σε ηλικία 38 ετών.

Καταγόταν από την Πελοπόννησο και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Εξισλαμίστηκε από τους Τούρκους, μαζί με άλλους νέους, πιθανώς μετά την κατάπνιξη της επανάστασης της Πελοποννήσου το 1769. Το παιδί αυτό ονομαζόταν Δημήτριος και όταν εξισλαμίστηκε ονομάστηκε Μουσταφάς. Από τη φύση του ευφυής και δραστήριος, αναδείχτηκε ο Μουσταφάς μεταξύ των επιφανών Τούρκων της Πελοποννήσου και πήρε το αξίωμα του Έπαρχου (ίμπροχώραγα), και απόκτησε πολύ πλούτο και δούλους.

Επιθυμούσε όμως από την αρχή να επανέλθει στην πίστη των πατέρων του, γι’ αυτό δεν θαμπώθηκε από τον πλούτο και τις τιμές. Πήρε λοιπόν την απόφαση να επιστρέψει στον Χριστιανισμό και προσήλθε σ’ ένα πνευματικό στην Τρίπολη, όπου εξομολογήθηκε, πήρε τη συμβουλή του και ζούσε κρυφά χριστιανικά. Ή χριστιανική του όμως ζωή, σκανδάλισε τους μωαμεθανούς και τον κατάγγειλαν στον πασά της Τρίπολης. Όποτε ο μάρτυρας συνελήφθη στον Μυστρά, οδηγήθηκε στον πασά της Τρίπολης και ομολόγησε ότι είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του για την αγάπη του Ιησού Χριστού.

Παρά τις συμβουλές και τις υποσχέσεις του πασά, ο μάρτυρας παρέμεινε αμετάθετος στην πίστη του. Μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα στη φυλακή, τελικά τον αποκεφάλισαν στις 28 Μαΐου 1794, Κυριακή της Πεντηκοστής, στην Τρίπολη. Το λείψανο του Άγιου παρέλαβαν οι χριστιανοί και το έθαψαν στον ναό του Αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στην Τρίπολη. Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Κορινθίας Μακάριος.

επίσκοπος Ροοτοβίας (Ρώσος).

εν Νικαία (325) (Ζ’ Κυριακή μετά το Πάσχα)

Συνεργάστηκε με τον Μ. Αθανάσιο εναντίον των Άρειανών, μετάσχων και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. ο ‘Αλέξανδρος μετέφερε και το λείψανο της μάρτυρος Ματρώνης στη Θεσσαλονίκη και έκτισε και εκκλησία. Εορτάζεται και την Ζ’ Κυριακή μετά το Πάσχα