Το μωρό μας πέθανε στον ύπνο του.
3 χρόνια ήμασταν σαν ξένοι…
Με τη γυναίκα μου είμαστε μαζί από το 2005 .
Για παιδάκι δεν είχαμε σκεφτεί ακόμα. Πάντα ήταν ρολόϊ στην περίοδο της και αυτή τη φορά είχε ήδη τέσσερις μέρες καθυστέρηση .
Ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης ένα πρωί του Αυγούστου το 2008 δεν περίμενα να μου δώσει τόση χαρά, κράταγα ένα τόσο μικρό πράγμα στα χέρια μου , αλλά νόμιζα ότι κρατούσα τον κόσμο όλο! Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γιατρό, 8 εβδομάδων είναι μας λέει , δεν μπορούσα να το πιστέψω , έβλεπα το “φασολάκι” μας στην οθόνη και δεν το πίστευα!
Στην 17η εβδομάδα μας είπε ο γιατρός ότι κοριτσοφέρνει , το επιβεβαιώσαμε κιόλας στην β΄επιπέδου εξέταση, η γυναίκα μου χάρηκε πολύ. Την χαρά της την είδα όταν αγοράζαμε την προίκα της, εγώ ήθελα πιο ουδέτερα χρώματα, μα εκείνη όλα ροζ.
Εντάξει αν και δεν ήθελα να ‘ναι από πάνω μέχρι κάτω ροζ, δεν της χάλασα το χατίρι.
Δεν μπορώ να πω, εκτός από συχνούς εμετούς που είχε μέχρι και τον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης και την μέση της που την ταλαιπωρούσε από πριν μείνει έγκυος , δεν υπήρχε καμία επιπλοκή , όλα πήγαιναν μια χαρά και ανυπομονούσα να έρθει η ώρα να κρατήσω την κόρη μου στην αγκαλιά μου.
Το μωρό μας πέθανε στον ύπνο του. 3 χρόνια ήμασταν σαν ξένοι…
Είχε πιθανή ημερομηνία τοκετού 22 Φεβρουαρίου και στις 4 Φεβρουαρίου όπως κατέβαινε τις σκάλες για να ψωνίσει κάτι γλιστράει και χτυπάει στη μέση της με πολύ δύναμη και ένας δυνατός πόνος στην κοιλιά την έπιασε και έσπασαν τα νερά της.
Η γειτόνισσα μου που βγήκε , κάλεσε το ασθενοφόρο και την πήγε στο κοντινότερο νοσοκομείο που εφημέρευε . ‘
Οταν ήταν στο ασθενοφόρο με πήρε τηλέφωνο στο κινητό μου και αμέσως έτρεξα κοντά της. Η αγωνία της για το μωράκι μας ήταν τόσο μεγάλη που τον πόνο της τον είχε ξεχάσει .
Μετά από σχέδον 9 ώρες γέννησε φυσιολογικά , αλλά δεν πρόλαβα να δω το μωρό μου, το πήγαν αμέσως στην εντατική νεογνών σε θερμοκοιτίδα γιατί ανέπνεε με δυσκολία και είχε και υψηλό δείκτη ίκτερου που ευτυχώς μετά από μια εβδομάδα επανήλθε στα φυσιολογικά του.
Οι μέρες και οι νύχτες με έβρισκαν εκεί έξω από το τζάμι να την κοιτάζω και παρακαλούσα την Παναγία να την κάνει καλά, η γυναίκα μου και εκείνη όλη μέρα εκεί. Ο γιατρός μας είπε ότι πάσχει από άπνοια και η αναπνοή του μωρού σταματάει για δευτερόλεπτα και έτσι την παρακολοθούσαν με ειδικό μηχάνημα.
Μετά από δύο μέρες μας είπαν ότι μπορούμε επιτέλους να την πάρουμε σπίτι μας, μιας και το πρόβλημα είχε περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό , αλλά θα πρέπει να της κάνουμε την κατάλληλη θεραπεία με ειδικά φάρμακα και παρακολούθηση.
Το μωρό μας πέθανε στον ύπνο του. 3 χρόνια ήμασταν σαν ξένοι…
Όταν πήγαμε σπίτι το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να βάλουμε την κούνια της δίπλα από το κρεβάτι μας για να την παρακολουθούμε. Η γυναίκα μου έμεινε 5 μέρες ξάγρυπνη , μην τυχόν πάθει κάτι και δεν προλάβει να την δει.
Είχε στεναχωρηθεί με όλη αυτή την κατάσταση και εγώ είχα απομακρυνθεί από κοντά της αλλά εκείνη δεν μίλαγε, αντίθετα ήταν δίπλα μου και έκανε υπομονή.
Μέτα από την 7η μέρα που είχαμε την μικρή στο σπίτι και βλέπαμε ότι είχαν πάει όλα καλά και δεν είχε γίνει τίποτα , ηρεμήσαμε και κοιτάξαμε να το απολαύσουμε.
Είχαμε ένα νέο πλάσμα στο σπίτι , μια νέα ζωή και δεν το είχαμε χαρεί.
Εκείνη την ημέρα κοιμήθηκε τόσο μετά από καιρό και εγώ φρόντιζα τη μικρή. Όταν ξύπνησε το επόμενο μεσημέρι , ένιωθε άλλος άνθρωπος .
Σηκώθηκε, ήρθε στο σαλόνι και με είδε με την μικρή αγκαλιά , να της χαμογελάω , να της μιλάω και έτσι όπως μας κοίταζε είπε πως επιτέλους ο εφιάλτης τελείωσε και αρχίζει μια νέα ζωή για τους τρεις μας.
Την δέκατη μέρα της ζωής της, ξυπνάει η γυναίκα μου κατά τις 4 το πρωί να πάει τουαλέτα και έτσι όπως πέρασε μπροστά από τη μικρή ένιωσε πως κάτι δεν πάει καλά, αρπάζει ένα καθρεφτάκι και το βάζει μπροστά από τη μύτη της περιμένοντας να θαμπώσει με την αναπνοή της, τίποτα, κρύος ιδρώτας την έλουσε, την παίρνει αγκαλιά και συνειδητοποιεί ότι δεν αναπνέει!
Με φώναξε και πήγα αμέσως να δω τι έγινε , με κοίταξε και πάγωσε.
Πήραμε αμέσως τον γιατρό , την πήγαμε στο νοσοκομείο , την πήραν να την εξετάσουν.
Μετά από πολύ ώρα βγαίνει ο γιατρός και μου λέει ένα ξερό ”λυπάμαι” , τι ”λυπάμαι” λέω από μέσα μου και κοιτάω τη γυναίκα μου , είχε γονατίσει και έκλαιγε , και εγώ να κοιτάω σαν χαμένος το γιατρό , με δυσκολία κατάφερα και ψέλλισα ένα ”δηλαδή;” και το επόμενο που άκουσα να λέει ήταν ”πέθανε στον ύπνο της, σταμάτησε η αναπνοή της”!
Εκεί έσβησε ο κόσμος μου, έσβησε και η γυναίκα μου και ξύπνησε σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο , με εμένα δίπλα να κάθομαι σαν χαμένος.
Οι εφιάλτες την βασάνιζαν σχεδόν κάθε βράδυ , στην αρχή ήταν έντονοι αλλά με ψυχολογική υποστήριξη έγιναν πιο αραιοί .
Εγώ από την άλλη είχα πέσει σε βαριά κατάθλιψη και συνήλθα σταδιακά με τη βοήθεια της ψυχολόγου.
Ένιωθα το σπίτι να με μισεί κάθε φορά που έμπαινα και έβλεπα τα πράγματα της.
Το μωρό μας πέθανε στον ύπνο του. 3 χρόνια ήμασταν σαν ξένοι…
Αλλά τα ήθελα εκεί να τα βλέπω..πολλές φορές πήγα να τα πετάξω και η γυναίκα μου με σταμάταγε.
Απομακρυνόμασταν και το έβλεπα πλέον. Δεν μιλάγαμε ήμασταν δύο ξένοι , ούτε καθόμασταν μαζί , ούτε τρώγαμε μαζί , ούτε τίποτα.
Έτσι πέρασαν 3 χρόνια σαν δύο ξένοι. Ξύπναγε τα βράδια και με έβλεπε στο σαλόνι στο απόλυτο σκοτάδι να κάθομαι και να κοιτάω το ταβάνι και καταλάβαινε ότι θα πέσω ξανά σε κατάθλιψη.
Με έβλεπε αλλά αρνιόταν να με βοηθήσει , ώσπου μια μέρα με άκουγε να φωνάζω και με είδε λουσμένο στον ιδρώτα να κρατάω το αριστέρο μου χέρι , τρόμαξε, πήρε το 166, και με πήγαν στο νοσοκομείο και μου είπαν για έμφραγμα.
Έμεινα 4 μέρες στην εντατική και μετά μου είπαν ότι συνήλθα και θα με πήγαιναν στο δωμάτιο. Μέχρι να με πάνε , η γυναίκα μου πήγε στο εκκλησάκι στο νοσοκομείο άναψε ένα κεράκι και ευχαρίστησε την Παναγία και το Θεό.
Μπαίνει στο δωμάτιο , την βλέπω και με κοιτάει , με αγκαλιάζει , δεν ξέρω και γω για πόση ώρα έμεινε έτσι εκεί στην αγκαλιά μου. Εκείνη τη στιγμή μου είπε ”τι κάνω; τι κάνουμε; αφήσαμε έτσι να περάσουν τρια χρόνια , όχι ένα , αλλά τρια ! ” .
Το μωρό μας πέθανε στον ύπνο του. 3 χρόνια ήμασταν σαν ξένοι…
Μετά από δύο μέρες που βγήκα από το νοσοκομείο, φύγαμε από το σπίτι, πήγαμε στο νέο σπίτι για μια νέα αρχή , σιγά σιγά ορθοποδήσαμε και δεθήκαμε πιο πολύ, ότι έγινε δεν ξεχνιέται αλλά πλέον δεν συζητιέται, κάνουμε και οι δύο σαν να μην έγινε ποτέ και ας μας πονάει, άλλο παιδί δεν κάναμε ακόμα, αν και θέλουμε πολύ, αλλά για οικονομικούς λόγους ακόμα μας κυριεύει ο φόβος στο να μην περάσουμε τα ίδια, το παλεύουμε μέσα μας και ειδικά η γυναίκα μου, που θέλει να κάνει τόσο πολύ ένα μωράκι και όσο περνάει ο καιρός το θέλει ακόμα πιο πολύ.
Αλλά πλέον αφήνει τα πράγματα να πάνε μόνα τους . Όσο και να την πονάει πρέπει να κάνει υπομονή και κουράγιο και ας γίνεται ώρες ώρες κουραστική στο θέμα να κάνουμε παιδί , πιστεύω θα έρθει η ώρα του και ο Θεός αυτή τη φορά δε θα μας πάρει πίσω το δώρο του.
Πηγή: http://efisecrets.gr/
Το διαβάσαμε: singleparent.gr
