Πανσέληνος Οκτωβρίου στον Κριό: Ξυπνούν μνήμες που σε στοιχειώνουν
«Για καλό είναι αυτό ή για κακό», θα ρωτήσεις αλλά ως συνήθως το «νόμισμα» έχει δύο όψεις.
Η Πανσέληνος στον άξονα Κριού-Ζυγού γίνεται το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα κι έχει, καταρχάς, τις φανερές της επιδραστικές πτυχές, που πηγάζουν από τη συμμετοχή του Χείρωνα σε αυτήν, με τις δικές του κατευθύνσεις και τα δικά του θέματα να βγαίνουν στο προσκήνιο. «Για καλό είναι αυτό ή για κακό», θα ρωτήσεις αλλά ως συνήθως το «νόμισμα» έχει δύο όψεις.
Οι ρετρό νότες, η επιστροφή στις ρίζες και η δημιουργική ενασχόληση με την Παράδοση ή και το ιστορικό σου παρελθόν, έχουν για «σκοτεινή» πλευρά τους την προγονοπληξία, τον φόβο απέναντι στο ανοίκειο ή το «ξένο» και τις δεισιδαιμονίες.
Ακόμη, η ανάγκη-επιθυμία για «χουχούλιασμα» και προστασία βλέπει στον καθρέφτη της συναισθηματικές εξαρτήσεις και αδυναμίες που σε καθιστούν περίπου ανίκανο να πάρεις μια «σωστή» απόφαση για σένα, παρότι ξέρεις ποια είναι αυτή και δεν σου γράφω μόνο για τα αισθηματικά σου. Το σπίτι και η οικογένειά σου είναι ταυτόχρονα λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ, όπως τραγούδησε ο Πάνος Γαβαλάς, σε στίχους του Πυθαγόρα. Συνειδητοποιείς ότι σε «κρατάει» με εκατό τρόπους και -για να στο γράψω ευγενικά- δεν είναι όλοι τους γόνιμοι.
Η ξενιτιά ή ο ξεριζωμός σου φέρνει τον νόστο για τη χαμένη πατρίδα σου, το ερώτημα όμως είναι, αν έχουν εκλείψει οι λόγοι που σε έκαναν να φύγεις. Όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει. Ο Γιώργος Σεφέρης το έχει γράψει, το γνωρίζεις φαντάζομαι, μα όπου «Ελλάδα» μπορείς να δεις κι άλλες πατρίδες κι άλλους πρόσφυγες. Μπορείς να δεις και τους εφιάλτες μέσα σου που σε κυνηγούν, τις μνήμες που σε στοιχειώνουν, όπου κι αν σταθείς, όπου κι αν βρεθείς. Ο νομπελίστας σου ήταν Ιχθύς, με δυνατό Ποσειδώνα στο χάρτη του, αλλά και έναν εξ ίσου δυνατό Χείρωνα στον ωροσκόπο και η συμβολική του ποίηση είναι λες και γράφτηκε για αυτές τις μέρες.
Βλέπεις, είναι και το τετράγωνο του Άρη με τον Ποσειδώνα που το έφερε η μοίρα να «κουμπώσει» με την Πανσέληνο στην αστρική της εκδοχή κι έχεις δίκιο να ανησυχείς για το τι απεργάζεται αυτή η ιδιόμορφη πλανητική συντεχνία.
Ναυάγια ποιητικά ή μήπως και στον «κανονικό» σου κόσμο; Πλημμυρισμένες εστίες και χαμένες σοδειές; Τοξικό παρελθόν και πατριωτικές ουτοπίες; Μυθοπλασίες για Υπερβόρειους, τη Θούλη και το «ξανθό γένος»; Μαγικές τελετουργίες, βγαλμένες από το σκοτεινό κόσμο του H F Lovecraft;
Οι αρχαίοι δαίμονες, οι δικοί σου, μα και του κόσμου τούτου βγαίνουν από την κρυψώνα τους και ξέρω πόσο σαστίζεις, όταν σε επισκέπτεται ένα «άρρωστο» παρελθόν. Ξέρω όμως κι ότι μπορεί να «φτιάχνεσαι», πιστεύοντας ότι κατάγεσαι από εκλεκτή γενιά κι ας έχει αποδειχθεί ολέθρια μια τέτοια πίστη, ούτε μια, ούτε δύο φορές.
Είναι τελείως διαφορετική η εμψύχωση που σε κρατάει «ζωντανό» με το τίποτα, σαν ένα κειμήλιο κλεισμένο σε μπαούλο. Το να τιμάς τους προγόνους και τις παραδόσεις σου, είναι στο άλλο άκρο από την κρυφή πεποίθησή σου ότι θα κυριαρχήσεις στον κόσμο ξανά. Πάλι με χρόνια με καιρούς… Ναι αλλά συνήθως αρέσκεσαι να βλέπεις μόνο την εξιδανικευμένη εικόνα, εθελοτυφλώντας για όλα τα άλλα. Δικά μας, ποια ακριβώς; Οι μηχανορραφίες του παλατιού ή μήπως η τρέλα της κυριαρχίας, με κάθε κόστος;
Ο Ποσειδώνας σου το κάνει και το ένα και το άλλο, σε εμψυχώνει και σε ποτίζει δηλητήριο αλλά έχεις την ελευθερία να επιλέξεις «στρατόπεδο» και κάπου εκεί σε μια γωνιά των θρύλων σου υπάρχουν και οι ξεχασμένοι θησαυροί σου, που σε κάνουν να πιστεύεις ακόμη στο θαύμα του Καλού και με αυτούς να αγκαλιαστείς. Να θυμηθείς το νόημα της Θυσίας Του, να ανάψει ξανά ο προαιώνιος φάρος που σου δείχνει το δρόμο της ανύψωσης, πέρα και πάνω από συμφέροντα, εξουσίες και τις φθηνές εκδοχές που σου σερβίρουν.
«Κι όλα αυτά από μια Πανσέληνο;» θα μου πεις…
Και ναι και όχι, αφού πρόκειται για εν δυνάμει καταστάσεις, η δική μου όμως υποχρέωση είναι να σου τα επισημάνω κι ας περάσεις τελικά μόνο από μια φάση άκρατης ευαισθησίας κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι!
