Ο γιούκος – Βιτρίνα και καμάρι της νοικοκυράς!
Hλίας Κοτρώτσος
Αν «η κουζίνα είναι ο καθρέφτης της νοικοκυράς», όπως συνηθίζουμε να λέμε, τότε η βιτρίνα της, καθώς και βιτρίνα όλου του σπιτιού είναι σίγουρα ο γιούκος!
Σ’ αυτόν πρωτοέπεφταν οι ερευνητικές και όχι πάντα διακριτικές ματιές των προξενητάδων που έμπαιναν στο σπίτι για «την ώρα την καλή» των κοριτσιών!
Καλός και μεγάλος γιούκος ήταν οπωσδήποτε κι ένα παραπάνω κίνητρο για τον υποψήφιο γαμπρό!
Το «γκρέμισμα» του γιούκου γινόταν συνήθως για κάποια χαρά του σπιτιού, π.χ. για προετοιμασίες γάμου.
Η ονομασία του προέρχεται, πιθανότατα, από το τουρκικό yük, που σημαίνει φορτίο, σωρός «χοντρών» ρούχων, από σκεπάσματα και στρωσίδια.
Ο γιούκος – Βιτρίνα και καμάρι της νοικοκυράς!
Αν και σε όλα σχεδόν τα σπίτια κατείχε περίοπτη θέση στο καλύτερο δωμάτιο, τη «σάλα», θα λέγαμε ότι δεν «τράβαγε» αμέσως το μάτι του επισκέπτη.
Η μαστοριά και η λεπτομέρεια τον έκαναν θεατό και αθέατο μαζί, ενώ ο μικρός ή κακοστημένος γιούκος μαρτυρούσε νοικοκυρά ανεπρόκοπη!
Ορισμένα αρχοντόσπιτα είχαν ειδική υποδοχή («κοίλωμα») στον τοίχο, για να τοποθετούνται εκεί τα ρούχα και να μην «κλέβουν» από τον υπόλοιπο χώρο.
Ήταν παράλληλα και χώρος γνωστός σε όλους, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως σημείο προσανατολισμού για την εύρεση άλλων αντικειμένων, π.χ. θα το βρεις (το αντικείμενο που ψάχνεις) δίπλα, μπροστά, ή πίσω από το γιούκο.
Με περισσή τέχνη η χρυσοχέρα νοικοκυρά το «έχτιζε» μαζί με τ’ άλλα, έτσι που να μην περισσεύουν γωνίες, να μην κάνει «κοιλιά», να μην «γέρνει», να μη στραβώνει και γενικά να είναι όλο το «στήσιμο» καλά «ζυγισμένο» και πολύ προσεγμένο.
Το ύψος του έφτανε και μέχρι το ταβάνι…
Πηγή: Xiromero Press
