«Ο 3χρονος γιος μου έχει μία πολύ καλή φίλη. Είναι η 70χρονη γειτόνισσά μας με Αλτσχάιμερ»
«Ο τρίχρονος γιος μου έχει μία πολύ καλή φίλη. Είναι γειτόνισσά μας. Τα σπίτια μας είναι τόσο κοντά, που νομίζεις, ότι μπορούν να σε ακουμπήσουν, αν σταθείς ανάμεσά τους και ανοίξεις τα χέρια σου στο πλάι, ενώ μοιραζόμαστε την ίδια σκάλα που οδηγεί στο δρόμο.
Εκείνη είναι κοντά στα 70 και δυστυχώς πάσχει από Αλτσχάιμερ.
Δεν νομίζω, ότι θυμάται το όνομά μου ή του συζύγου μου, ακόμη κι αν μιλάμε πολλές φορές μέσα στην ημέρα.
Όμως, εκείνη και ο γιος μου παίζουν κάθε μέρα και σίγουρα έρει το όνομά του. Βγαίνει πάντα έξω, όταν μας ακούει στην αυλή. Ο μικρός μου χτυπά την π΄ροτα της, όταν παίζουμε έξω από αυτή. Ο γιος μου υπέστη εγκεφαλική βλάβη μετά από μηνιγγίτιδα κι, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει καλά, όταν τη βλέπει στο παράθυρο τρέχει προς τα εμάς και με κινήεις μάς έδειξε τις λέξεις «άνοιξε την πόρτα» και «εξω»
«Ο 3χρονος γιος μου έχει μία πολύ καλή φίλη. Είναι η 70χρονη γειτόνισσά μας με Αλτσχάιμερ»
Πρόσφατα μας τρόμαξε, όταν κατάλαβε πώς ανοίγει η πόρτα και έφυγε μόνος από το σπίτι. Λίγα λεπτά μετά, ωστόσο, τον βρήκαμε στην αυλή με εκείνη. Όταν κάθισα στα σκαλάκια κα ιτους έβλεπα να παίζουν, συνηδειτοποίησα πόσο τέλειοι είναι ο ένας για τον άλλον.
Ο Μπέντζαμιν δεν καταλαβαίνει, ότι εκείνη προσπαθεί με κόπο να θυμηθεί πράγματα.
Εκείνη, πάλι, δεν έπρεπε να θυμηθεί λεπτομέρειες, ενώ μιλούσε με το παιδί μου. Έμοιαζε να μην έχει καταλάβει, ότι δεν μπορεί να μιλήσει καλά. Τον καταλάβαινε χωρίς να χρειάζονται λέξεις.
Αγαπούν ειλικρινά ο ένας τον άλλον και οι δύο το γνωρίζουν και το αντιλαμβάνονται αυτό αρκετά. Κάθονται στο παγκάκι και βλέπουν τον κόσμο να περνάει. Εκείνος τη βοηθάει με τις δουλειές, το κούρεμα του γκαζόν…
Παίζει με τα μαλλιά της και λατρεύει να κυλιούνται μαζί στο γκαζόν.
Εκείνη μου λέει πόσο όμορφος είναι και πως έχει άστρο, είναι δυνατός και έξυπνος. Χθες, φεύγοντας με το αυτοκίνητο, εκείνη στεκόταν μπροστά στην αυλή της. Ο Μπέντζαμιν ήθελε να έρθει και εκείνη μαζί μας. Την άρπαξε από το χέρι και της έδειξε το δρόμο για το αυτοκίνητο.
Καθώς φεύγαμε, με τον Μπέντζαμιν να τη χαιρετά κοιτώντας πίσω και εκείνη να στέκεται στον δρόμο, χαιρετώντας μας, συνειδητοποίθησα, πως είχε γίνει ο πιο κοντινός άνθρωπος, η καλύτερη φίλη του Μπέντζαμιν.
Και πόσο τυχερός είναι που μένει τόσο πολύ κοντά μας».
