Πεζοναύτης μένει όλη τη νύχτα στο νοσοκομείο δίπλα στον ετοιμοθάνατο «πατέρα» του, και το πρωί αποκαλύπτει στη νοσοκόμα πως δεν ήταν ο γιος του ηλικιωμένου που πέθανε…
Αυτή η ιστορία μιλάει για ένα νεαρό πεζοναύτη ο οποίος περνάει τη νύχτα σε ένα νοσοκομείο παρηγορώντας έναν ηλικιωμένο άνδρα.
Ο ηλικιωμένος αυτός άντρας πεθαίνει, και το μόνο που θέλει είναι να έχει το γιο του στο πλευρό του – αλλά η νοσοκόμα κάνει ένα μεγάλο λάθος.
Αυτή δεν είναι αληθινή ιστορία, αλλά ένα απίστευτο έργο μικρού μήκους γραμμένο το 1964 από τον Roy Popkin. Δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1965 με τον τίτλο “Night Watch”.
Λόγω του ιδιαίτερου συναισθηματισμού της, η ιστορία επανακυκλοφόρησε το 1990 με διάφορους τίτλους όπως “He Needed a Son” και “Just Stay”.
Διαβάστε παρακάτω, αλλά φροντίστε να έχετε χαρτομάντηλα δίπλα σας.
Η κατάληξη είναι τόσο απρόσμενη, που θα σας κάνει να θέλετε να το διαβάσετε ξανά…
“Μια νοσοκόμα, μετέφερε τον κουρασμένο και γεμάτο άγχος άνδρα των ενόπλων δυνάμεων στο κρεβάτι ενός ηλικιωμένου. «Ο γιος σας είναι εδώ», είπε στο γέροντα.
Έπρεπε να επαναλάβει τα λόγια πολλές φορές μέχρι να ανοίξει τα μάτια του ασθενής.”
“Ήταν σε βαριά καταστολή λόγω εμφράγματος, έτσι, είδε αμυδρά τον νεαρό πεζοναύτη να στέκεται έξω από τη σκηνή οξυγόνου. Εκείνος άπλωσε το χέρι του.
Ο πεζοναύτης έσφιξε το χέρι του ηλικιωμένου άντρα, μεταφέροντάς του ένα μήνυμα αγάπης και ενθάρρυνσης.”
“Η νοσοκόμα έφερε μια καρέκλα στον πεζοναύτη για να καθίσει δίπλα στο κρεβάτι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας ο νεαρός καθόταν εκεί στον μισοφωτισμένο θάλαμο, κρατώντας το χέρι του ηλικιωμένου άντρα και προσφέροντάς του λόγια αγάπης και δύναμης.
Περιστασιακά, η νοσοκόμα πρότεινε στον πεζοναύτη να πάει να ξεκουραστεί για λίγο.
Εκείνος αρνήθηκε.”
“Κάθε φορά που η νοσοκόμα έμπαινε στο θάλαμο, η πεζοναύτης την αγνοούσε, όπως αγνοούσε και τους άλλους θορύβους του νοσοκομείου – τον ήχο της δεξαμενής οξυγόνου, το γέλιο του προσωπικού, τις κραυγές και τα βογκητά των άλλων ασθενών.
Κάποια στιγμή, η νοσοκόμα τον άκουσε να λέει όμορφα λόγια.
Πεζοναύτης μένει όλη τη νύχτα στο νοσοκομείο δίπλα στον ετοιμοθάνατο «πατέρα» του, και το πρωί αποκαλύπτει στη νοσοκόμα πως δεν ήταν ο γιος του ηλικιωμένου που πέθανε…
Ο ετοιμοθάνατος άντρας δεν έλεγε τίποτα, το μόνο που έκανε ήταν να κρατάει το χέρι του γιου του καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας.”
“Ο ηλικιωμένος άντρας πέθανε τα ξημερώματα.
Ο πεζοναύτης άφησε το άψυχο χέρι που κρατούσε και πήγε να ειδοποιήσει τη νοσοκόμα. Αφού την ειδοποίησε, την περίμενε μέχρι να τελειώσει την απαιτούμενη διαδικασία.
Όταν εκείνη επέστρεψε, άρχισε να του λέει λόγια παρηγοριάς, αλλά εκείνος τη διέκοψε, ρωτώντας την “Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;”
Η νοσοκόμα τρόμαξε, “Ήταν ο πατέρας σου”, του απάντησε.
“Όχι, δεν ήταν,” απάντησε ο πεζοναύτης. “Δεν τον είχα δει ποτέ πριν στη ζωή μου.”
“Τότε γιατί δεν είπες τίποτα όταν σε πήγα σ ‘αυτόν;”
“Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι έγινε λάθος, αλλά ήξερα επίσης ότι χρειαζόταν δίπλα του το γιο του, και ο γιος του δεν ήταν εδώ.
Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ άρρωστος για να καταλάβει αν ήμουν εγώ ο γιος του, και γνωρίζοντας το πόσο με χρειαζόταν, έμεινα.
Ήρθα εδώ απόψε για να βρω έναν κύριο William Grey. Ο γιος του σκοτώθηκε στο Ιράκ σήμερα, και μ’ έστειλαν να τον ειδοποιήσω. Ποιο ήταν το όνομα αυτού του κυρίου;
Η νοσοκόμα με δάκρυα στα μάτια του απάντησε, «William Grey… »
Αυτή ήταν μια ιστορία που συμβολίζει την ανιδιοτελή αγάπη. Ο Θεός να ευλογεί όλους όσους θυσιάζουν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της πατρίδας, και όχι μόνο…
