Έδωσα αγώνα για να γεννήσω τα διδυμάκια μου και στο τέλος, ο άντρας μου ερωτεύτηκε άλλη και μας άφησε
Εγώ από οικογένεια αγαπημένη, αλλά συντηρητική για σχέση, λογικό γιατί ήμουν μικρή.
Εκείνος ορφανός, ζούσε μόνος. Μέσα από πολλές αντιξοότητες τα καταφέραμε.
Τελείωσα το σχολείο, πέρασα νομική (δεν πήγα), εκείνος βρήκε δουλειά. 17,5 εγώ, 22 εκείνος παντρευτήκαμε.
Ζούσαμε σε πελάγη ευτυχίας, περνούσε όμως ο καιρός και το μωρό που περιμέναμε, ιδιαίτερα εγώ, που ήθελα να δώσω στον άνθρωπο που αγαπούσα πιο πολύ και από εμένα, την οικογένεια που είχε στερηθεί δεν ερχόταν.
Στεναχώρια, απογοήτευση, γιατροί, εξετάσεις, χρήματα και όλοι να λένε «είστε μικροί ακόμα»… 23 χρονών η πρώτη μου εξωσωματική, αποβολή από λάθος γιατρού στον 4ο μήνα… Απογοήτευση, συνεχίστηκαν οι εξωσωματικές και οι αποβολές φτάνοντας στις 12 προσπάθειες…
Έδωσα αγώνα για να γεννήσω τα διδυμάκια μου και στο τέλος, ο άντρας μου ερωτεύτηκε άλλη και μας άφησε
Και τα χρόνια περνάνε νερό.
30 χρονών πια σκεφτόμαστε την υιοθεσία και εκεί ατυχία, γιατί είμαι μικρή ακόμα…
Και ξαναπροσπαθώ, 33 χρονών πια την 13 προσπάθεια εξωσωματικής. 7 μήνες στο κρεβάτι κλινήρης, έγκυος στα μονάκριβα αγόρια μου…
Συναισθήματα που εναλλάσσονται συνέχεια. Άγχος, αβεβαιότητα, φόβος, ελπίδα και να μην περνάει ο καιρός…
Και ήρθε η πολυπόθητη ώρα δύο μήνες νωρίτερα, 12/05/2004 ήρθαν τα προωράκια μου να μου αλλάξουν τη ζωή για πάντα.
Η ευτυχία μας είναι γραμμένη παντού. Το γέλιο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας.
Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια για μας… 3 χρόνια μετά ο έρωτάς μου ερωτεύεται άλλη και μας αφήνει… Και μένω μόνη με δύο μωρά.
Η οικογένεια τελικά ήταν μόνο δικιά μου.
Ελευθερία
