Χήρος πατέρας σε απόγνωση
«Η γυναίκα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο. Σκέφτομαι να δώσω τα παιδιά μου για υιοθεσία»
Πριν ένα χρόνο έχασα τη γυναίκα μου 38 χρονών σε τροχαίο και μου άφησε πίσω τα δίδυμα αγόρια μας που σήμερα είναι 2 ετών.
Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις τον ανθρωπό σου και να πρέπει να φροντίσεις δύο μικρά παιδιά. Τρέλλα!
Δυστυχώς οι γονείς μου πέθαναν επίσης σε τροχαίο όταν ήμουν μικρός.
Δεν έχω κανέναν ούτε αδέρφια ή συγγενείς. Στη δουλειά που εργάζομαι (οικοδόμος) έκαναν περικοπές και εκεί που μας είχαν κάθε μέρα 8ωρο τώρα δουλεύουμε 4 φορές την εβδομάδα 4ωρο.
Βλέπω τα έσοδά μου να μηδενίζουν και εγώ να παίρνω τον κατήφορο. Ούτε για το νοίκι του σπιτιού δεν φτάνουν αυτά που βγάζω. Ευτυχώς τα παιδιά πάνε σε βρεφονηπιακό σταθμό και τρώνε.
Κάποια βράδια πηγαίνω και πλένω πιάτα σε ένα εστιατόριο για να βγάλω έξτρα χρήματα και πάλι δεν φτάνουν ούτε για τις πάνες των μικρών.
Τα αγαπώ πολύ τα αγόρια μου αλλά πιστέψτε με, δεν έχω προλάβει να τα χαρώ.
Χήρος πατέρας σε απόγνωση: «Η γυναίκα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο. Σκέφτομαι να δώσω τα παιδιά μου για υιοθεσία»
Πέθανε η γυναίκα μου και βγήκα κατευθείαν στους δρόμους να τα ζήσω. Είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο πόδι, πότε με δουλειά πότε με τα μωρά χωρίς καμία βοήθεια.
Πολλές φορές έχω περάσει έξω από το νηπιοτροφείο Καλλιθέας και από το κέντρο βρεφών Μητέρα με τα παιδιά.
Έχω κοντοσταθεί δυο τρεις φορές, πριν δυο βδομάδες πήγα να περάσω τη πόρτα και γύρισα πίσω. Με ρώτησαν τί θέλω και είπα έκανα λάθος. Σκέφτομαι να τα δώσω για υιοθεσία και να φύγω. Τί θα τους προσφέρω εγώ;
Μάνα δεν έχουν και πατέρα δεν βλέπουν. Ίσως αν πάνε σε ένα ζεστό σπίτι με δυο ανθρώπους που θα τα φροντίσουν και θα τα αγαπούν να είναι πιο ευτυχισμένα.
Κάθε βράδυ λέω θα πάω το πρωί να τα αφήσω στο ίδρυμα και κάθε πρωί το μετανιώνω.
Είμαι σε απόγνωση, δεν ξέρω τί να κάνω. Αν τα δώσω θα μπορώ τουλάχιστον να τα βλέπω;
Νίκος
