Η ιστορία του ανάπηρου Κώστα
«Δεν έπρεπε να έρθεις με το καροτσάκι στο 1ο ραντεβού, με κάνεις να νιώθω άβολα»
Αληθινή ιστορία: «Εσύ είσαι με το αναπηρικό καροτσάκι, πώς να μπούμε; Είναι κυριλέ το μαγαζί!» μου είπε στο πρώτο ραντεβού
Ακολουθεί η συγκλονιστική εξομολόγηση του Κώστα:
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για μία κυρία που δεν ήθελε το αυτιστικό παιδί του άντρα της στον γάμο τους και από κάτω σχόλια ότι δεν γίνονται αυτά. Και όμως παίδες, συνέβη σ’ εμένα. Σήμερα, πριν από λίγο και ήθελα να σας το γράψω.
Με λένε Κώστα, έχω δυο παιδάκια και είμαι χωρισμένος. Πρόπερσι, επάνω σε έναν καυγά με την πρώην γυναίκα μου, πήρα το αμάξι, έτρεχα και έπεσα σε γκρεμό. Σώθηκα από θαύμα όμως από τη μέση και κάτω έμεινα παράλυτος. Νοσηλεύτηκα έξι μήνες και όταν βγήκα και γύρισα σπίτι, ήρθα αντιμέτωπος με μια τελείως άλλη πραγματικότητα.
Φυσικοθεραπείες, ειδικές ασκήσεις, ειδική ράμπα έξω από το σπίτι, ειδικά σκαμνάκια στο μπάνιο, ειδικά όλα. Δεν ήμουν ένας κανονικός αλλά ένας ειδικός άνθρωπος πια. Από τη μια ευγνωμονούσα Το Θεό που δεν άφησα τα παιδιά μου ορφανά και από τη άλλη τα έβαζα μαζί Του που δεν με πήρε και με άφησε να τυρρανιέμαι.
Πέρασαν δύο χρόνια με ψυχολογική υποστήριξη, ασκήσεις, εξετάσεις και γιατρούς. Τα θετικά της ιστορίας, ότι τα βρήκαμε σαν γονείς με την πρώην γυναίκα μου και ότι ο εργοδότης μου με στήριξε απεριόριστα και πλέον εργάζομαι από το σπίτι, οπότε δεν έχασα τη δουλειά μου
Η ιστορία του ανάπηρου Κώστα: «Δεν έπρεπε να έρθεις με το καροτσάκι στο 1ο ραντεβού, με κάνεις να νιώθω άβολα»
Τα αρνητικά; Πράγματα που πριν ήταν πανεύκολα όπως πχ να βγω για έναν καφέ, φάνταζαν πλέον ακατόρθωτα. Όπως και το να βγω με μια κοπέλα, πριν ήταν κάτι συνηθισμένο, πλέον το μυαλό μου έμεινε κι αυτό στο αμαξίδιο όπως εγώ.
Και πάνω που βγαίνω απ’ το καβούκι μου γνωρίζω στο fb μια κοπέλα, φίλη φίλης. Πιάνουμε την κουβέντα,, στην αρχή μιλήσαμε μια ώρα, την επόμενη μέρα περισσότερο και τελικά καταλήξαμε να μιλάμε κάθε μέρα πρωι βράδυ.
Στην ίδια πόλη και οι δύο, τί πιο φυσικό να της πω να βγούμε. Της είχα εξηγήσει εννοείται την κατάστασή μου και δεν είχε δείξει πως είχε πρόβλημα. Δασκάλα κι όλας σε παιδιά δημοτικού, φαντάστηκα ότι ήταν νοητικά ένα σκαλί πιο πάνω σε αυτά τα θέματα.
Ετοιμάζομαι σήμερα το πρωι, κάνω αγώνα για τα πιο απλά πράγματα όπως το να κάνω μπάνιο, αγγαρεύω και έναν φίλο μου να με πάει για να μην είμαι στην ώρα μου και να μην περιμένω ταξί.
Με αφήνει ο φίλος στο σημείο που είπαμε για καφέ και τη βλέπω να έρχεται. Ένας άγγελος. Ο άγγελος όμως καθώς πλησίαζε κι άλλο, άρχισε να δυσφορεί, δεν ξέρω σαν κάτι που είδε πάνω μου να μην της άρεσε.
«Εσύ είσαι με το αναπηρικό καροτσάκι, πώς να μπούμε;»
-Γεια της λέω, όλα καλά;
-Γεια, ναι, μου απαντά αδιάφορα ξερά.
-Να κάτσουμε εδώ; τη ρωτάω.
–Μωρέ δεν είναι αυτό το μαγαζί για όπως είμαστε τώρα.
-Δηλαδή πως είμαστε; τη ρωτάω νομίζοντας ότι είμαστε πρόχειρα ντυμένοι.
-Εσύ τώρα με το αναπηρικό καροτσάκι, πώς να μπούμε εδώ; Είναι κυριλέ το μαγαζί!
Καμία σχέση με τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε και που μου έδειχνε ένα πιο ζεστό και ανθρώπινο πρόσωπο.
Το ραντεβού είχε χαλάσει ήδη από το πρώτο λεπτό.
Παραγγείλαμε, είπαμε πολύ λίγα πράγματα, με το ζόρι μιλούσε σαν να έκανε αγγαρεία. Στο τέλος όμως δεν κρατήθηκα, τη ρώτησα γιατί βγήκε μαζί μου ενώ ήξερε την κατάστασή μου, αφού ήταν ολοφάνερο ότι είχε πρόβλημα με την αναπηρία μου.
«Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από σχέσεις, είμαι 38 χρονών θέλω να κάνω παιδιά και τα περιθώρια στενεύουν. Δεν θέλω άλλες δυσκολίες στη ζωή μου, ούτε τεχνικές ούτε πρακτικές, τίποτα.
Αλλά κι εσύ πρέπει να καταλάβεις πως όταν θες να βγεις ραντεβού με μια κοπέλα πρώτη φορά, δεν βγαίνεις με το καροτσάκι σε καφετέρια, μπορεί ο άλλος να νιώθει άβολα. Περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου πιο απόμερα».
Έμεινα να την κοιτάζω, το πρώτο σκέλος ας πούμε ότι ήταν κατανοητό. Το δεύτερο όμως, γιατί;
Ο κόμπος ανέβηκε περισσότερο στον λαιμό μου. Δεν γινόταν να κάτσω άλλο, πλήρωσα κι έφυγα χωρίς να της πω τίποτα.
Ευτυχώς βρήκα αμέσως ταξί, με έβαλε ο άνθρωπος μέσα και φύγαμε. Στον δρόμο έβαλα τα κλάματα. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στη ζωή μου. Μέχρι και ο οδηγός με ρώτησε γιατί κλαίω.
Ντρέπομαι αλλά έκλαψα. Εγώ που δεν κλαίω ούτε όταν νιώθω τις χειρουργικές λάμες στα πόδια μου.
Εννοείται πριν καν φτάσω σπίτι μου είχε ρίξει μπλοκ. Πριν λίγο με πήρε η κοινή μας φίλη τηλέφωνο και δεν απάντησα.
Μη λέτε λοιπόν ότι δεν γίνονται αυτά και σε τί κόσμο ζούμε. Στον κόσμο που εμείς φτιάξαμε, ζούμε…
Κώστας
